για ποιόν χτυπάει η καμπάνα!

Στις 5/12 χωρίς λόγο ήμουν peaches n cream, ή μάλλον κάποιο λόγο θα είχα, δε μπορεί, πάντως όλα έμοιαζαν όμορφα, σχεδόν ευτυχισμένα! …και έτσι προέκυψε και το σχετικό post το οποίο πατούσε πάνω στο soundtrack του la vita e bella, ένα τραγούδι που κάποτε μου έγραψε σε αυτοσχέδιο compilation cd ένας φίλος για δώρο χριστουγέννων!

Το ίδιο βράδυ, μετά από ένα απολαυστικό δείπνο, βρέθηκα προς μεγάλη μου έκπληξη, με ένα πανέμορφο, λαμπερό, παράξενα αστραφτευρό και ιδανικά κομψό δαχτυλίδι. «Η ζωή είναι όντως ωραία» σκέφτηκα! Αλλά τα γεγονότα μερικές φορές τρέχουν με πιο γοργούς ρυθμούς από τα συναισθήματα, κι έτσι την επόμενη μέρα, πριν καν προλάβω να προφτάσω το νέο, μία νέα είδηση ήρθε να διαταράξει την ήρεμη ευτυχία, το χαμόγελο έσπασε, ήρθε η είδηση της δολοφονίας…

10 μέρες περίπου μετά, η ζωή συνεχίζεται, (show MUST go on, δεν έχουμε επιλογή) σκέφτομαι τώρα κοιτώντας το δαχτυλίδι, -είναι το νέο μου χόμπυ, απλά το κοιτάζω, για πολλή ώρα- παρατηρώντας την αυξημένη κίνηση στο κέντρο της πόλης, που τελικά στολίστηκε, βλέποντας τους Αθηναίους να τολμούν σιγά σιγά να μπαίνουν σε μια ρουτίνα αγορών των δώρων, εξορμήσεων, …κοιτώ το δαχτυλίδι και σκέφτομαι τα παιδιά αυτά που βρίσκονται εδώ και αυτά που θα ‘ρθούν, (που θα φέρουμε στη ζωή;)  και την πολιτεία που τους κληροδοτούμε, το μέλλον που τους εξασφαλίζουμε, την παιδεία που τους προσφέρουμε, τις αξίες που τους διδάσκουμε.

Όλα θα μπουν σιγά σιγά στη θέση τους, τα χαμόγελα θα ξαναβολευτούν στα πρόσωπα μας, οι ζωές μας θα πάρουν και πάλι τους ρυθμούς τους, θα αφήσουμε τη συλλογική σκέψη, τη διαδήλωση, τις συγκεντρώσεις, το μάζεμα, τη συζήτηση, θα επιστρέψουμε στις πολυάσχολες καθημερινότητες μας, στις δουλειές μας, στις υποχρεώσεις, στο τρέξιμο, στις αγωνίες, φιλοδοξίες, εμμονές, σε όλα όσα συνιστούν την ατομικότητα μας, θα κανονίσουμε βραδινές εξόδους, θα πάμε σε πάρτυ, θα χορέψουμε, θα πιούμε, θα σηκώσουμε τα ποτήρια, θα ανταλλάξουμε ευχές, …, άραγε θα ευχηθούμε για αυτά που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχουμε ανάγκη, ή πάλι μία από τα ίδια, TO ΝΕΟ ΕΞΥΠΝΟ κινητό τηλέφωνο, καινούριο laptop, i-pods, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΟΜΙΛΙΑΣ, ΔΩΡΕΑΝ ΜΗΝΥΜΑΤΑ, ΜΜS, SMS, LCD, TFT, ψηφιακά όνειρα… άγιε βασίλη όπου και νά’ σαι μη μας ξεχνάς, να μας θυμάσαι,…

Αυτή τη φορά όμως θέλω να πιστεύω πως δεν θα ξεχάσουμε ολωσδιόλου όσα συνέβησαν. Δεν θα γυρίσουμε τη ματιά από την άλλη. Πως λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, θα κάνουμε οι κάτοικοι αυτής της χώρας, έστω 1 μόνο σκέψη για το κοινό μας μέλλον, έστω 1 μόνο ευχή για την κοινή μας ζωή, γιατί συμβοιώνουμε είτε το θέλουμε είτε όχι μέσα στους 4 τοίχους που αποτελούν αυτό που λέμε Ελλάδα, με ότι σημαίνει αυτό για τον καθένα, και γιατί κάθε χρόνο όλο και λιγότερο περήφανοι είμαστε που αποκαλούμαστε Έλληνες, κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι νέοι φεύγουν για μια άλλη χώρα σε αναζήτηση εργασίας σύμφωνης με τη μόρφωση τους, αμοιβής ανάλογης προσόντων, μεταχείρισης βάσει ικανοτήτων, αξιοκρατίας, δικαιοσύνης, σεβασμού, ποιότητας ζωής.

Εύχομαι καλή μας χρονιά, και η ζωή στην Ελλάδα να μας προκαλέσει λιγότερο θυμό το 2009.