κλειστόν λόγω… έργων

turned IT off – εικόνες του κόσμου

http://www.earthhour.org/home/

http://www.flickr.com/groups/earthhour2009global/pool/page14/

 

 

Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λένε, ένας κούκος ΔΕΝ φέρνει την άνοιξη! 🙂

περίπτερα του κόσμου

Κλασσικά το γραφείο μου πνίγεται από post its, λίστες, λεκέδες καφέδων, μπλοκάκια, τετράδια, βιβλία, και ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ από περιοδικά! Ειδικά όταν ψάχνω να βρω αυτό το ένα χαρτάκι στο οποίο έχω σημειώσει το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο (για τη δεδομένη στιγμή που το αναζητώ) είναι φύση αδύνατο να το ξετρυπώσω… και τελικά το ανακαλύπτω κάτω από κάποιο ογκώδες περιοδικό.

Αν και τον τελευταίο καιρό τα περιοδικά έχουν τίτλους όπως BRIDE, ΝΥΦΗ, ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙ, WEDDING STYLE και άλλα τέτοια, πάντα χαζεύω στα σταντς του διεθνή τύπου ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ, τι τρέχει, και πάντα αγοράζω πιο πολλά από όσα προλαβαίνω να διαβάσω.

Mήνας μπένει, μήνας βγαίνει λοιπόν, ας ρίξουμε μια ματιά στα εξώφυλλα των περιοδικών…

Η δική μας Jennifer Aniston απολαμβάνει την επιτυχία της πρόσφατης ταινίας της Marley and I, στο εξώφυλλο του βρετανικού ELLE

Μη μου πεις ότι την ξέχασες; Τα super models είναι εδώ, να κλέψουν το τελευταίο ξεροκόμματο των αδύνατων ανταγωνιστών τους!

Nεανικότερο το κοινό του Rolling Stone και λογική η επιλογή 2 εκ των πρωταγωνιστριών του cast της δημοφιλούς σειράς Gossip Girl

Κatie Holmes για το Glamour

η ιέρια του ID και όχι μόνο Agyness, σε ένα ακόμη εξώφυλλο...

Freida Pinto η στιγμή της είναι ΤΩΡΑ για ΟΛΑ τα εξώφυλλα! Εδώ στο ανδρικό MAXIM, τα λέει όλα!

να μην ξεχάσω τη Drew που είναι στα πάνω της, εδώ για το αμερικάνικο W

η ισχύς εν τη ενώσι για τις δύο ΠΡΩΤΕΣ κυρίες της αμερικής σε ρόλο συνεντευξιαζόμενης και συνεντευξιάζουσας

H Μichelle Obama με το απαράμυλο στυλ της πρώτης κυρίας, ποζάρει για το εξώφυλλο της αμερικανικής Vogue

Ελλήνων επαναστάσεις και άλλα παρόμοια

Το Μαρινάκι, μαθήτρια έκτης δημοτικού, με δασκάλους με οικολογικές ανυσηχίες, ζητάει την προσοχή και την υποστήριξη των υπολοίπων κατοίκων της πολυκατοικίας όπου μένει, παραδίδοντας απλά μαθήματα πολιτισμού και συνύπαρξης

 

Εθνικές επετείους, παρελάσεις, μπακαλιάρους, και τα τοιαύτα δεν αγαπώ, δεν είναι το φόρτε μου. Οι απόψεις μου πάνω στο θέμα μπορεί να χαρακτηριστούν από αντιπαθητικές μέχρι ακραίες και η έκθεση τους δεν είναι της παρούσης. Γεγονός πάντως είναι ότι οι απόψεις μου πάνω στο θέμα δεν έχουν αλλάξει. Διαφωνώ με τη στείρα αναπαραγωγή ηρωικών ιστοριών χωρίς καμία αναφορά σε σημερινά γεγονότα, σημερινές καταστάσεις, σημερινές αν-αναστιστοιχίες, ελλείματα, που ωθεί τον μαθητή (στην προκειμένη περίπτωση) ή σε άλλη περίπτωση τον πολίτη, τον τηλεθεατή και ούτω καθεξής στο χασμουρητό και την αλλαγή καναλιού / πλευρού στο θρανίο (προς το παράθυρο). 

Άλλωστε εχτές όπως οι περισσότεροι και δεν το κρύβω γιόρτασα τους βαγγέληδες και τις ευαγγελίες, και όχι τον ευαγγελισμό της θεοτόκου (να μου ζήσεις ευάκι μου γλυκό, να’σαι πάντα τόσο χαμογελαστή και γλυκιά), γιόρτασα το day off (χωρίς μπακαλιάρους και τα ρέστα) και τίποτα άλλο. Κάτι πήρε το μάτι μου, κάτι έπιασε το αυτί μου, αλλά μέχρι εκεί, δεν ανασηκώθηκε δα και κανένα φρύδι.

Αυτό όμως που μου τράβηξε την προσοχή, αυτό που με πλημμύρισε αισιοδοξία, αυτό που θέλω να μοιραστώ ΕΔΩ, είναι πως μπορεί να σκέφτεται ένα κορίτσι γύρω στα 9 για ό,τι αφορά τον πλανήτη μας, το μέλλον του, και τη ζωή σε αυτόν, για τη δική της γενιά, για τις επόμενες γενιές. Ήδη από την περασμένη εβδομάδα ζήτησε από τον πατέρα της και αντικατέστησε το λαμπτήρα στο δωμάτιο της με οικονομικό για να μειώσει την κατανάλωση, αφού αντιλαμβάνεται ότι αυτό που μπορείς να πετύχεις σε μία ώρα είναι πολύ καλό, αλλά ακόμη καλύτερο είναι αυτό που μπορείς να πράττεις καθημερινά.

Οι Έλληνες θα πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή, ότι οk, καλό είναι να διδασκόμαστε από το παρελθόν, αλλά μια χώρα που μόνο μένει στις παλιές ένδοξες και λαμπρές μέρες και θάβει συνάμα το παρόν της, τελικά χάνεται, σβήνει από το χάρτη. Κι άς λέγεται ΕΛΛΑΔΑ. Ποιός νοιάζεται;  

Οι Έλληνες θα πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή, ότι  η χώρα χρειάζεται ΣΗΜΕΡΑ να γράψει σύγχρονη ιστορία, να επιτύχει νέα κατορθώματα, νέα αρχιτεκτονικά θαύματα, νέες ανακαλύψεις, νέες δόξες, νέο ήθος. Ζήτω το τέλος του Νεοέλληνα όπως τον ξέρουμε!!

2009 And/or Book Awards

Στις 20 Μαρτίου, ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα σημαντικότερα βρετανικά βραβεία φωτογραφίας / κινούμενης εικόνας… στον χώρο του βιβλίου ή αλλιώς τα 2009 And/or Book Awards.

Η απονομή των βραβείων The 2009 And/or Book Awards Ceremony θα πραγματοποιηθεί στις 23 Απριλίου 2009.

Οι νικητές των βραβείων And/or Book Awards 2009, των σημαντικότερων βραβείων στον χώρο των εκδόσεων στον τομέα της φωτογραφίας και της κινούμενης εικόνας θα ανακοινωθούν στην απονομή των βραβείων που θα πραγματοποιηθεί στο BFI Southbank στο Λονδίνο, με την υποστήριξη του British Film Institute και του περιοδικού Sight & Sound.

Από το 1985 μέχρι και σήμερα, τα βραβεία And/or Book Awards αναζητούν και επιβραβεύουν την τελειότητα στη φωτογραφία και την κινούμενη εικόνα στο χώρο των εκδόσεων. Τα δύο ξεχωριστά βραβεία, αυτό της φωτογραφίας και αυτό της κινούμενης εικόνας (είτε είναι κινηματογράφος, είτε τηλεόραση είτε άλλο μέσο) θα δοθούν σε τίτλους βιβλίων που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2008.

http://www.kraszna-krausz.org.uk/2009/03/2009-andor-book-awards-shortlists-announced/

 http://www.colmangettypr.co.uk/newsblog/news.php?news=496

Για να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε, ή μάλλον τι κοιτάμε, οι συνοδευτικές πληροφορίες που ακολουθούν μέσα από :

 

 

 

http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/books/

 

 

Ναι καλά σου φάνηκε! Αυτός είναι! Ο Jude Law σε ρόλο εκτελεστή δολοφόνου/φωτογράφου στη «Road to Perdition» στην κατηγορία Photography and Cinema από τον David Campany.

Susan Meiselas: Κατηγορία «Ιστορία», από τον Kristen Lubbin (Steidl)

Στα χέρια των δικών του ανθρώπων η φωτογραφία του άτυχου 20χρονου Kamaran Abdullah Saber στο κοιμητήριο Saiwan Hill. Ο Saber δολοφονήθηκε το 1991 κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ενάντια στον Saddam Hussein.

Κατηγορία «Στο φως: Φωτογραφία και το Αόρατο», 1840-1900, editor Corey Keller (Yale University Press)

Winston Alwyn Bentley, μικροσκοπική άποψη μίας χιονονυφάδας, εκτύπωση σε χαρτί, 1905, (Science & Society Picture Library).

Φωτογραφίες αγώνων: Οι πρώτες ημέρες του κινηματογράφου και το μποξ, από τον Dan Streible (University of California Press)

Ο πραγματικός Kid McCoy μαζί με τον Jim Corbett αναπαρηστούν εδώ τον αγώνα που πραγματοποιήθηκε στις 3 Αυγούστου στο Madison Sqaure Garden για ταινία του Seigmund Lubin στις 4 Σεπτεμβρίου, 1900. (University of California Press).

Ο Larry Towell ξεφυλλίζει το προσωπικό του άλμπου δοκιμάζοντας μία σύνδεση ανάμεσα στις προσωπικές του στιγμές με την οικογένεια του και στις εικόνες του από τον κόσμο. (Larry Towell/Chris Boot)

Ο Dan North εξετάζει την δημιουργική πλευρά των special effects και των λοιπών κόλπων της τέχνης του κινηματογράφου, από τα θεατρικά μαγικά της βικτοριανής εποχής μέχρι τους ψηφιακούς χαρακτήρες του Peter Jackson στον πρόσφατο King Kong. (Peter Jackson 2005 © Universal / Big Primate Pictures)

 

Ζέστη και υγρασία, τραίνα μεγάλων αποστάσεων, κατεύθυνση η πόλη του Dazhou. Ένας νεαρός άνδρας αναζητάει μια στιγμή ηρεμίας και χαλάρωσης ακουμπώντας σε ένα από τα λιγοστά παράθυρα που δεν είναι σπασμένα ή ανοιγόμενα. Guangzhou, Guangdong Province, Φεβρουάριος 2008, (© Andreas Seibert )

 William Henry Fox Talbot, Φωτοαπεικόνιση των φτερών μιας πεταλουδίτσας της νύχτας, c.1840. (© National Media Museum/SSPL )

blog-ολόγια (του μυαλού μου κομπολόγια)

Η ασυνέπεια αυτού του blog δεν λέγεται (γράφεται – ηλίθιο χιούμορ),  κοιτάζοντας πίσω βλέπω ότι κάπου μετά το τρίτο οδοιπορικόν …το γαμήλιον ακόμη και εγώ η ίδια βαρέθηκα να σε κρατάω ενήμερο, κοινώς τη γλύτωσες τη μίνι περιοδία (πάνω που είχες αρχίσει να λαχανιάζεις), κοιτάζοντας πιο πίσω βλέπω ότι αυτό το αφιέρωμα στα αγαπημένα μου fashion blogs δεν είδε ποτέ «το φως της δημοσιότητας» αφού αναρτήθηκε μόνο το πρώτο μέρος… μετά πάλι κάπου βαρέθηκα, μια μέρα ίσως που θα βαριέμαι ακόμη περισσότερο θα το δεις κάπου στα ξεκούδουνα,

Αυτό όμως είναι και το τρυκ! Το απόλυτο ό,τι νά’ναι μπορεί να σου φαίνεται, αλλά ο σκοπός είναι να σου λέω αυτό που σκέφτομαι όταν το σκέφτομαι. Τώρα αν την επόμενη εβδομάδα έχω ξενερώσει, αυτό είναι δικό μου πρόβλημα, έτσι; Και όταν δεν λέω τίποτα, ένα είναι σίγουρο, σκέφτομαι πάρα πολλά, έχω πολλά στο κεφάλι μου που λένε (άλλη φράση αποτυχία, αν την σκεφτείς κυριολεκτικά) και είναι τόσο στενόχωρα εκεί μέσα, οι σκέψεις περνάνε τα βράδυα στριμωγμένες σε κουκέτες (σαν την κλινάμαξα αθήνας θεσσαλονίκης, μόνο που αυτή λέγεται train of thought) και περιμένουν το άλλο πρωί να ρίξει το άπλετο φως του πάνω τους, να τις ποτίσει βιταμίνη d ΚΑΙ φρέσκο πρωινό ΚΟΥΡΑΓΙΟ (μέχρι το βράδυ έχει εξατμιστεί).

Για παράδειγμα τώρα έχω την όρεξη να τα πω, να κάνω την αυτοκριτική μου, σε άλλες πάλι φάσεις  κάτι τέτοιο το αποφεύγω σαν το διάολο το λιβάνι (έχεις δει ποτέ διάολο να αποφεύγει λιβάνι θα μου πεις, όχι, οπότε πόσο μπορείς να ισχυριστείς κάτι βάσει αυτής της παρομοίωσης, και θα έχεις και τα δίκια σου) ΚΑΙ ΑΝΤ’ ΑΥΤΟΥ προτιμώ τις εύκολες λύσεις (του τύπου πήγα – είδα – έφυγα) γιατί όλο και κάτι βλέπω/όλο και κάπου πάω/και όλο πίσω γυρίζω ΤΕΛΙΚΑ.

Σήμερα πήγα τη μπέμπα μου στην κτηνίατρο. Αφου ανταλάξαμε τις γνωστές τυπικούρες της είπα πως το κορίτσι μου το βλέπω να μεταμορφώνεται από μπεμπάκι σε κοπελίτσα, (λέμε τώρα, in a dog-type of girl) και ρώτησα με αγωνία πότε προβλέπεται να έρχεται το περιοδικό φαινόμενο καθώς «έχω να πάω να κάνω τη νύφη σε 3 μήνες». Η τύπισσα άρχισε να γελάει (στην αρχή δεν κατάλαβα γιατί, είχα ένα σχετικό delay), μετά μου ζήτησε να επαναλάβω τη φράση μου, να μη σου τα πολυλογώ της λέω, «έ, μάλλον το βλέπω λίγο σαν πάρτυ μασκέ όλο αυτό«, και μου απαντάει «θα κάνεις ένα μασκέ για τους γονείς σου και ένα πάρτυ σωστό για εσένα, τον άντρα σου και τους φίλους σας».

H Bisous

Εχτές είδα το Marley & me. Ε, λοιπόν, ξέρουν αυτοί οι τύποι στο χόλυγουντ να κάνουν τέτοιες ταινίες… – γι’ αυτό δεν τις βλέπω συχνά – , που είναι διαφήμιση του γάμου, της οικογένειας, και όλων των άλλων δημοκρατικών δυνάμεων (σε εποχές οικονομικής κρίσης τα πουριτανικά στερεότυπα επανακάμπτουν αν όχι ΑΝΘΙΖΟΥΝ +τα πρωτότυπα σενάρια σπανίζουν (καθότι κοστίζουν) και η βιομηχανία του κινηματογράφου το ρίχνει στα έτοιμα, κοινώς best seller βιβλία), είναι τζιμάνια στο είδος, κατορθώνουν να δείχνουν τόσο χαριτωμένες τις σκανταλιές του πιο ατίθασου κουταβιού ever, το οποίο μεγαλώνει για να γίνει το πιο αναρχικό σκυλί ever, κι όμως όλα είναι ΡΟΔΙΝΑ, η αγάπη ξεπερνάει τα εμπόδια, τα παιδιά μεγαλώνουν υπέροχα δίπλα στον αγαπησιάρικο Marley, η οικογένεια ολοένα μεγαλώνει, (η μαμά Jennifer Aniston παραμένει φέτες, ταινία είναι, αυτό σου λέω, κωλο-χόλυγουντ, τι τα θες, ο μπαμπάς παραμένει σέξυ) αποκτάει νέο σπίτι, με πισίνα, κήπο, κτλ κτλ.

OXI! ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΚΥΝΙΚΗ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑΙΝΙΑ! Πρόκειται για τη (υπερβολική ίσως, αλλά βασισμένη στην πραγματικότητα) μεταφορά της ζωής του αυτοβιογραφικού έργου του δημοσιογράφου & συγγραφέα John Grogan. Ο Marley είναι μάθημα ζωής, μάθημα αγάπης, μάθημα οικογενειακής θαλπωρής και αγάπης μακράς διαρκείας, όπως την έζησε ο John Grogan (τον οποίο στην ταινία υποδύεται ο Owen Wilson) που την διδάχτηκε από το πιο άτακτο σκυλάκι του κόσμου, και τη μοιράστηκε με τη γυναίκα του και την οικογένεια του.

Καλά, οκ, ότι πεις, εμείς προς το παρόν εδώ με τη μπιζού και τον d μια στα πάνω μας μια στα κάτω μας, και βλέπουμε. Πάντως όπως είπε και η αγαπημένη μου θειούλα (στο μαιευτήριο λίγες ώρες μετά τη γέννηση του ανηψιού μου) τα παιδιά ενώνουν ή χωρίζουν το ζευγάρι, και τα σκυλιά το ίδιο θα προσθέσω εγώ.

   

«Marley & Me is an unvarnished look at the joys and tribulations of sharing your life with a dog. Grogan’s account of his young family’s first alfresco dining experience with Marley in tow had me laughing so hard I was afraid I’d wake the neighbors.»—Asheville Citizen-Times

http://www.johngroganbooks.com/blog/* ΔΕΣ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΕΔΩ

http://www.johngroganbooks.com/scrapbook.html *ΔΕΣ ΤΗΝ AΛΗΘΙΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΔΩ

 

 πάρε και λίγο πιο μπλόντ, αλά χόλυγουντ…

srpingggggggggggggggggg

Σε καλό να μας μπει!

R.I.P. Natasha Richardson – αυλαία

Δυστυχώς bad news travel fast, έτσι εχτές το μεσημέρι, έφτασε και στην δική μου οθόνη, η δυσάρεστη είδηση για την τελευταία αυλαία στην ζωή της Natasha Richardson.

Δεν θα πω κάτι μελό ή corny, ή όπως θες πες το, γιατί δεν μου αρέσει, δεν ταιριάζει, δεν μου είναι εύκολα τα λόγια σε αυτές τις περιπτώσεις.

Αν παραλείπω κάτι σημαντικό, πάλι μη με πάρεις από τα μούτρα, είναι στοιχεία που τα βρίσκει ο καθένας μας με μία googlο-αναζήτηση, απλά μου τι σπάει όταν φεύγει κάποιος που έχει τόσα να δώσει σε προσωπικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο.

Γεννημένη στο Λονδίνο το 1963, κόρη του σκηνοθέτη/παραγωγόυ Tony Richardson και της ηθοποιού Vanessa Redgrave, εγγονή των Michael Redgrave και Rachel Kempson, δεν άργησε να ακολουθήσει τα βήματα της μητέρας της. Αντίθετα με άλλα παιδιά διασήμων ηθοποιών, η Natasha Richardson απολαμβάνει καλλιτεχνική αναγνώριση από τα πρώτα κιόλας βήματα της ενώ δεν αργεί να τιμηθεί και με βραβείο Τόνυ πρώτου γυναικείου ρόλου, και να γνωρίσει την τεράστια επιτυχία και την αγάπη του κοινού.

Το 1991 χάνει τον πατέρα της από τον υιό του AIDS. Ο πρώτος της γάμος με τον κινηματογραφικό παραγωγό Robert Fox καταλήγει σε διαζύγιο το 1992. To 1994, στα γυρίσματα της ταινίας Anna Christie, γνωρίζει τον  ιρλανδό ηθοποιό Liam Neeson με τον οποίο θα παντρευτεί και θα αποκτήσει δύο γιούς τον Micheál και τον Daniel.

Τony Awards, 2006

 

Με τη μητέρα της Vanessa Redgrave και την αδερφή της Joely Richardson

Με το σύζυγο της Liam Neeson

 

 

 

 

 

Α Little Night Music Concert Gala - Curtain Call and After Party - (12 Ιανουαρίου, 2009)

mini BIO: κινηματογράφος

• Η Natasha Richardson κάνει το ντεμπούτο της ως Mary Shelley στην ταινία του Ken Russell, Gothic (1986).
• Η ερμηνεία της τραβάει την προσοχή του σκηνοθέτη Paul Schrader, που την επιλέγει για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Patty Hearst (1988).
• Έκτοτε, συμμετείχε με επιτυχία σε ταινίες όπως  A Month in the Country (1987), Fat Man and Little Boy (1989) The Favour, the Watch and the Very Big Fish (1991).
• Για την ερμηνεία της στην ταινία The Handmaid’s Tale (1990) και The Comfort of Strangers (1990), κερδίζει τον τίτλο της καλύτερης ηθοποιού (The London Evening Standard Award for Best Actress of 1990) και για την ερμηνεία της στο Widows’ Peak (1994), το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού του φεστιβάλ Karlovy Vary (1994).
• Το 1995 συμπρωταγωνιστεί με την Jodie Foster και τον Liam Neeson στο Nell (1994) και τον 1998, στο The Parent Trap με τον Dennis Quaid.
• Ανάμεσα στις πλέον πρόσφατες δουλειές της διακρίνωνται οι Blow Dry (2001) και Chelsea Walls (2001).

mini BIO: θέατρο

• Απόφοιτος του London’s Central School of Speech and Drama
• το 1986 κερδίζει το βραβρίο «the London Drama Critics’ Most Promising Newcomer Award» για την ερμηνεία της ως Νίνα στο Γλάρο του Τσέχοφ.
• Το 1987 ερμηνεύει την Trayed Tracey Lord στο μιούσικαλ του Richard Eyre «High Society».
• Το 1992 ερμηνεύει την  «Anna Christie», πρώτα στο Λονδίνο, όπου και είναι υποψήφια για το βραβείο London Drama Critics’ Best Actress Award το 1992, και στην συνέχεια στο Broadway το 1993, όπου είναι υποψήφια για βραβείο Tony καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης γυναίκας ηθοποιού, αλλά και για 2 ακόμη βραβεία.
• Το 1998, κερδίζει το βραβέίο Τόνυ, για την ερμηνεία της ως Sally Bowles στο έργο του Sam Mendes «Cabaret».

Στην ταινία "Suddenly, Last Summer"

Στην ταινία 'The Comfort of Strangers'

Στην τελευταία της δημόσια εμφάνιση, σε Gala στη Νέα Υόρκη, έναρξη χειμερινού Fashion Week 2009 – (12/2/2009)

Α υ λ α ί α.

ο τελευταίος αυτοκράτορας! / προσεχώς στη μεγάλη οθόνη

Μετά από την (τελικά) θερμή υποδοχή που του επιφύλασσε το φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας το περασμένο καλοκαίρι, συνεχίζει την φεστιβαλική του βόλτα το ντοκυμαντέρ με θέμα τη ζωή και το έργο του Valentino, κάνοντας αυτές τις μέρες μια στάση στo Film Forum της Νέας Υόρκης (όπου και θα προβάλλεται μέχρι και τις 31 του μηνός)

Το έργο υπογράφει σκηνοθετικά και από πλευράς παραγωγής ο Matt Tyrnauer, ειδικός συνεργάτης του Vanity Fair, γεγονός που εξηγεί εν μέρει τον απίστευτο βαθμό πρόσβασης στα άδυτα… της ζωής του μετρ της μόδας που επιτράπηκε στο συνεργείο.  Ο Valentino φοράει σε ένα από τα αγαπημένα του τετράποδα διαμαντένια σκουλαρίκια (το ζωάκι δεν φαίνεται να εκτιμάει ιδιαίτερα το λούσο)  ενώ κάνει δηλώσεις του τύπου “an evening dress that reveals a woman’s ankles while walking is the most disgusting thing I have ever seen” – και το εννοεί!

«I don’t care about the collection. My dogs are much more important,» Valentino Garavani  στο Valentino: The Last Emperor. 

Στο φιλμ παρελαύνουν αμέτρητοι επώνυμοι όπως  ο Michael Caine, η Sarah Jessica Parker, η Liz Hurley, η Gwyneth Paltrow, η Anne Hathaway και φυσικά πολλά και πανέμορφα μοντέλα. 

Στο πάρτυ για την προβολή της ταινίας, η Gwyneth Paltrow κατά την άφιξη της στο μουσείο σύγχρονης τέχνης της Νέας Υόρκης, φορώντας τι άλλο, Valentino!

Δεν αφήνει τη φιλενάδα της μόνη, άλλωστε ακολουθεί και πάρτυ μετά, σιγά μη τό'χανε!!

Ναι, καλά κατάλαβες, το dress code απόψε είναι VALENTINO!

Το after-party στο Oak Room.

 http://valentinomovie.com/

 http://www.filmforum.org/

http://www.facebook.com/pages/Valentino-The-Last-Emperor/9968536971

 

TI EIΠΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ:

“Seems at first like pure escapist fun… But the film’s potent, bittersweet undertow makes it one for the ages. It reveals one of the past century’s most elegantly lived lives – and a world that is slipping away even as the camera roll.”
– David Colman, The New York Times Style Magazine

“The luxe, rara avis world of the Italian couturier and fashion designer… fused with wit and self-deprecating humor. With great style and editing, the film captures the deep-ted relationship of two men, one a business genius and one a dressmaker who swept through the sixties on the hems of his delicate, feminine suits and fine evening dresses, favorites of Jackie O and Elizabeth Taylor. (Tyrnauer) took a difficult subject – a fashion brand and its founders – and told the story of how fashion as art has to bend to the winds of commerce and modernity.”
– André Leon Talley, Vogue

“Amazing…you will love this…we see [Valentino] and [partner] Giancarlo lovingly bicker over dresses, fashion-show sets, and even which café they first met at. And as if they’re not adorable and hilarious enough, there are the clothes! Glorious, glorious dress after dress coming to life before your very eyes!”
– Amy Odell, New York magazine online

“Matt Tyrnauer’s portrait of the great couturier Valentino is comic, acerbic, lyrical and has more than a touch of Fellini about it.”
– Geoffrey Macnab, The Independent (UK)

“(An ) affecting, disturbing and hilarious portrait of a till-death-do-us-part relationship.”
– Lee Marshall, Screen International

“Terrifically entertaining… affectionate, absorbing and, above all, huge fun!”
– Mark Salisbury, Premiere.com

“Entertaining and even poignant… capture(s) the swan song of haute couture’s most long-standing icon.”
– Natasha Senjanovic, The Hollywood Reporter

the sky is blue and I love you / braccialini

THIS IS NOT A FASHION BLOG. THIS IS NOT A GIRLIE BLOG. Αυτό είναι απλά ένα «ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΔΥΝΑΤΑ BLOG».

Δικιά μου είναι η σελίδα, ό,τι μου καπνίσει γράφω. Απροπό, έξω δεν βρέχει! (Η ιδέα σου είναι!) Ή αλλιώς εδώ κολλάει απόλυτα, το ‘Πέρα βρέχει’.

Και όχι! Δεν θα μπω στη διαδικασία του κοινού-στόχου και του posisioning γιατί πολύ απλά, αυτό το blog ξεκίνησε, α) γιατί οι ψυχαναλητές κοστίζουν, και β) γιατί το γράψιμο είναι παλιός αγαπημένος, και κάπως κάπου κάποτε έπρεπε να ξαναβρεθώ …μαζί του.

Τώρα στο θέμα μας! Τις είδα και τις λάτρεψα! Βάλε την άνοιξη στην ντουλάπα σου! 

 

Θα καλωσορίσω την άνοιξη με ζαχαρωτά, λουλούδια, χαριτωμένα ζωάκια, και… τι άλλο; Yπέροχες τσάντες! Oι btaccialini έφτασαν. Όσες δεν κουβαλούν με ενοχές την girlie πλευρά τους…., αυτές οι τσάντες είναι η απόλυτη ευκαιρία για ΑΠΟΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Απαραίτητη προϋπόθεση – Βάλε την άνοιξη στην ντουλάπα και το χιούμορ στο σαλόνι!

 

Πολλές ακόμη υπέροχες τσάντες ΕΔΩ: www.braccialini.it