Thought of the day / 17.8.2009 / and then what?

Στον πάγκο petit dejeuner τα τελευταία κρουασάν προσπαθούν να κρύψουν την μελαγχολία τους. Στην γωνία δροσιάς μια μπύρα pietra στέκεται καματωτή πάνω στην τελευταία εξάδα νερού st george (το μπουκάλι φέρει την υπογραφή του Stark παρακαλώ). Κάτι μακαρόνια αναστενάζουν λίγο πιο πέρα με έκδηλη την απορία αν θα τα τιμήσουν οι ιδικτήτες τους ή θα τα αφήσουν μαζί με τα υπόλοιπα λιγοστά καλούδια στην κυρία που θα καθαρίσει το δωμάτιο μετά την έξοδο τους. Το literary corner μοιάζει λεηλατημένο όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, ό,τι διαβάζεται μπαίνει στην άκρη για να πάει στη βιβλιοθήκη του village de vacances. Για να περάσει στα χέρια κάποιου άλλου επισκέπτη. Ίσως μετά από λίγες μέρες, ίσως μετά από κάμποσα χρόνια.

Πέρυσι έφυγα με μια αίσθηση ανολοκλήρωτου, με μια λαχτάρα να ξαναέρθω φέτος. Να δω όσα δεν είδα. Να ξαναδώ όσα αγάπησα. Να ξανανιώσω την ίδια αίσθηση ελευθερίας, ηρεμίας. Φέτος φεύγω πλήρης. Το νησί με τα βουνά, τις λίμνες, τα ποτάμια, τις 3 επίσημες γλώσσες, τις απίστευτες παραλίες, τα αμέτρητα χωριά και τους περήφανους ανθρώπους δεν μπορείς να το δεις ποτέ ολόκληρο. Έχεις πάντα λόγους να ξαναέρθεις.  Είτε λέγεται scuba diving, canoe cayak, GR20, trecking, paillote, ferme auberge, boulangerie, charcuterrie. Υou name it, που λένε και οι φίλοι μας οι βρετανοί.

φτάνοντας...

αυτό που λέμε σοκολάτα! η πιο σοκολατική παγωτένια απόλαυση!!!

το μπάνιο στον καταράχτη U FURU!

το καινούριο μου φετίχ!

οι υπερμεγέθεις ορτανσίες μπαίνοντας στο U FRAGNU!

το αγαπημένο paillote ή αλλιώς "πάμε στου Μπρούνο;"

η φρεσκάδα της μεσογείου!

τα beach parties

η οδήγηση στον Ν198

Η ιταλική κουζίνα αλά ...γαλλικά

το αυγουστιάτικο φεγγάρι

Ο μικρός πεγιόλ!

το μπλε της θάλασσας

το χαζό χαμόγελο σε μπλε φόντο

η μπυρίτσα, αλά κόρσικα

τα αγόρια της αφίσας στο αεροδρόμιο

Τώρα πια είμαι σίγουρη ότι ο δρόμος θα με ξαναβγάλει εδώ. Ίσως κάποτε έρθω και ζήσω μια οικογενειακή Κορσική στο   Ajaccio ή μια περιπετειώδη στο Portovecchio, ή μια κοσμοπολίτικη στο Ιlle Rousse ή γιατί όχι μια πατροπαράδοτη στο Corte.

Προς το παρόν, κάνω όνειρα για το επόμενο καλοκαίρι, κάνω σχέδια για το φθινόπωρο που έρχεται και το χειμώνα που θα ακολουθήσει. Για το σπίτι μου στην Αθήνα. Για τη ζωή μου στην πόλη. Για μας.

back to black

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : http://www.foreignpress-gr.com/

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΕΛΟΣ, ΑΛΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ, ΔΕΙΤΕ ΕΙΔΗΣΕΙΣ, (ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΜΗ ΣΠΙΤΙΑ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ), ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.

Ν Τ Ρ Ο Π Η Ν Τ Ρ Ο Π Η Ν Τ Ρ Ο Π Η Ν Τ Ρ Ο Π Η Π Ο Υ Ε Ι Μ Α Ι Ε Λ Λ Η Ν Π Ο Υ Ε Ι Μ Α Ι Ε Λ Λ Η Ν Π Ο Υ Ε Ι Μ Α Ι Ε Λ Λ Η Ν Π Ο Υ Ε Ι Μ Α Ι Ε Λ Λ Η Ν Π Ο Υ Ε Ι Μ Α Ι Ε Λ Λ Η Ν Π Ο Υ Ε Ι Μ Α Ι Ε Λ Λ Η Ν Π Ο Υ Ε Ι Μ Α Ι Ε Λ Λ Η Ν Π Ο Υ Ε Ι Μ Α Ι Ε Λ Λ Η Ν

11.8.2009/ a 7 course meal @ Venzolasca

Η ανηφόρα προς το χωριό Venzolasca είναι τυπικής κορσικανικής ομορφιάς. Καταπράσινες καστανιές, σκιερές συκιές, και τα χαρακτηριστικά πανύψηλα πεύκα της περιοχής, στολίζουν περιμετρικά το στενό δρομάκι. 3,5 μόλις χιλιόμετρα από τον κεντρικό Ν198 που συνδέει τη Bastia με το Portovecchio και το Bonifaccio (δηλαδή εννώνει τη Β.Α. και τη Ν.Α. πλευρά του νησιού) και περίπου 30 χιλιόμετρα έξω από τη Bastia και άλλα τόσα από τη δική μας Aleria.

 

Όπως έμαθα τις προάλλες, η Aleria, όπου περνάω αυτές τις χαλαρές, ανέφελες ημέρες, υπήρξε εκτός από πρώτη και παλαιότερη πρωτεύουσα της Κορσικής, μία ακόμη ανακάλυψη των αρχαίων ελλήνων, οι οποίοι ήρθαν σε αυτόν τον τόπο τον 6^ο π.χ. αιώνα και του έδωσαν το όνομα Αλαλία. Πολύ αργότερα κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, οι οποίοι και την μετωνόμασαν σε Αλερία.

Ανηφορίζουμε λοιπόν κατόπιν συστάσεως ντόπιου και άρα ενημερωμένου φίλου (“chao mes amies”), επίσης καλού μάγειρα και ιδιοκτήτη του αγαπημένου μας paiyotte (έτσι ονομάζουν οι ντόπιοι τα beach bar- εστιατόρια του νησιού) και κατόπιν κρατήσεως (“il fault reserver!”). Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε σε έναν ολάνθιστο κήπο καταμεσής του βουνού και της ιδιόκτητης φάρμας και καθόμαστε στο ξύλινο τραπεζάκι ρίχνοντας μια πρώτη ματιά στο μενού. Μετράμε τα πιάτα (7 τον αριθμό) και τα δώρα! Προσφέρεται απεριτίφ, κρασί, καφές. Και όλα αυτά με 39€/άτομο.

 

Ένα νεαρό γκαρσόνι μας υποδέχεται με ένα μπουκάλι σπιτικό μουσκάτ. Ανταλλάσουμε τα πρώτα χαμόγελα, βγάζουμε φωτογραφίες. Σε λίγο ξεκινάει η γευστική παρέλαση των τοπικών σπεσιαλιτέ! Κάθε πιάτο και μία ανακάλυωη, κάθε σερβίρισμα και μία γευστική έκπληξη!

Ξεκινάμε με soupe corse, φρέσκο ζυμωτό ψωμάκι και κόκκινο κρασί. Σούπα μες το καλοκαίρι; Αν σου πω ότι όταν ξεκινήσαμε από το village στις 7:30 το απόγευμα σκουπίζαμε τον ιδρώτα από τα πρόσωπα μας και όταν φτάσαμε στη Venzolasca το θερμόμετρο στο αυτοκίνητο έδειχνε 17 βαθμούς κελσίου, και σκεφτήκαμε μήπως έπρεπε να είχαμε πάρει κανένα μακρυμάνικο να ρίξουμε πάνω μας… η σούπα είναι το καλύτερο ξεκίνημα, πίστεψε με! Διακρίνω κολοκυθάκια, φασόλια, μελιτζάνα, γλυκά κρεμμυδάκια, ρεβίθια, πιπερόριζα, μανιτάρια, πατατούλες. Καθόλου κακό ξεκίνημα. Το κρασί μας θυμίζει την έντονη γεύση που σου αφήνει το κοκκινέλι της Τοσκάνης, χωρίς (ευτυχώς) όμως να βαράει τόσο!

Προχωράμε στα δύο επόμενα πιάτα, την ποικιλία charcutterie corse με τα περίφημα figatelli και κάτι άλλο τοπικό μεταξύ προσούτο και γκασπάτσο, δεν είμαι σίγουρη, και μία χορτόπιττα με τοπικά χορταρικά, πράσο, κολοκύθι, μπρόκολο, μυρτιά (μεταξύ άλλων).

 

Να κάνω μια παρένθεση για να αναφέρω (το ξέχασα) ότι βρισκόμαστε σε μία από τις πολλές ferme auberge της Κορσικής. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι μια εν λειτουργία φάρμα η οποία σερβίρει βραδυνό (αποκλειστικά) το οποίο ως επί το πλείστον αποτελείται από τοπικές σπεσιαλιτέ με αγνά υλικά, που παράγονται στην ίδια την φάρμα. Σημαίνει επίσης ότι η κράτηση είναι αναγκαία προϋπόθεση και ότι οι κρατήσεις γίνονται μεταξύ 19:30-20:30 ούτως ώστε ο επισκέπτης να μπορέσει να απολαύσει σωστά και χωρίς πίεση όλα τα υπέροχα πιάτα που προτείνει και προετοιμάζει για αυτόν ο μάγειρας και σπιτονοικοκύρης. Ενώ λοιπόν απολαμβάνουμε το γεύμα μας, ανακαλύπτοντας βήμα βήμα αρώματα, γεύσεις, μυρωδιές και παραδόσεις της μεσογείου, με επιρροές από τους έλληνες, τους ρωμαίους, τους φράγγους και τους αιγύπτιους, μοιραζόμαστε την εμπειρία μας με τα γύρω τραπέζια, το σκηνικό μοιάζει σαν μια μεγάλη γιορτή σε ένα παραδοσιακό πέτρινο σπίτι με μεγάλο κήπο.

Πολλά λέω όμως και ήρθε η ώρα να συνεχίσω με το μενού. Μοσχαράκι μαγειρεμένο σε σως από ελιές, συνοδευόμενο με τοπικό ζυμαρικό Sacotini. Κι ενώ απολαμβάνουμε το τρυφερό κρέας, και την πλούσια γεύση του χειροποίητου ζυμαρικόυ, ήρθε η ώρα που φοβόμαστε ότι δεν θα μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, που φοβόμαστε πως έπρεπε να είχαμε μείνει 2 μέρες νυστικοί πριν έρθουμε, όμως έρχεται το eau de vie myrthe (και πάλι έχει έρθει το τοπικό myrthe και έχει παίξει με το γαλλικό eau de vie, το οποίο σκωτώνει ως γνωστόν, κάτι σαν το κρητικό τσίπουρο, 70% αλκοόλ, και έχει κάνει πιο ενδιαφέρουσα την περίπτωση θυμίζοντας μας το δικό μας ρακόμελο) να καθαρίσει τις γεύσεις από τον ουρανίσκο, να ισιώσει το φούσκωμα στο στομάχι, να μας προετοιμάσει για τη συνέχεια.

Λαχανικά στο φούρνο με brocciu. Το λαχταριστό πιάτο περιλαμβάνει ντομάτα και κολοκύθι γεμιστό με brocciu. Υπέροχος μεζές. Κάτι σαν τη δική μας φέτα, το brocciu είναι αδύνατο να μην το συναντήσει ο ταξιδιώτης της Κορσικής. Σε κάθε μενού, σε κάθε συνταγή, γλυκιά ή αλμυρή, από μακαρόνια και ομελέτες, μέχρι cheesecake και παραδοσιακές τιγανίτες (beignets au brocciu), από απλά καθημερινά σάντουιτς μέχρι τις πλέον σοφιστικέ συνταγές, το brocciu είναι το μοναδικό τυρί με AOC (Appelation d’ Origine Controlee) πιστωποίηση. Στην κορσική η διάκριση ανάμεσα στο γνήσιο, στο αυθεντικό brocciu και στην απομίμηση (brousse) που παρασκευάζεται από γάλα εισαγωγής παίζει τεράστιο ρόλο. Στην περίπτωση μάλιστα που κάποιο εστιατόριο σερβίρει στους πελάτες του την μη αυθεντική εκδοχή ενώ στον κατάλογο του αναγράφεται το γνήσιο τυρί, το κλείσιμο του εστιατορίου από την αγορανομική αρχή είναι η λογική και επόμενη συνέπεια.

Συνεχίζουμε με αγαπημένο γαλλικό συνδυασμό σπιτικής μαρμελάδας με τυριά. Εδώ σερβίρονται 3 τυριά, 2 κατσικίσια και 1 από αγελαδινό γάλα με μαρμελάδες πεπόνι και σύκο.  Επειδή η γράφουσα είναι κυρίως γλυκατζού, και δευτερευόντως φαγητού, η δοκιμή της μαρμελάδας ήταν αναγκαία πρωτού τη συνοδεύσω με ψωμάκι και τυρί. (έχω ήδη αδειάσει ένα βάζο μαρμελάδα σύκο στο village αλλά έπρεπε να διαπιστώσω τη διαφορά αυτής του εμπορίου με τη σπιτική!) Έχω μείνει άφωνη με τη μαρμελάδα πεπόνι, η σύκο είναι ολίγον τι πετιμέζι για τα γούστα μου, αλλά οκ. Ικανοποιημένη, προχωράω στα τυριά. Τα brebis/chevre είναι τόσο ώριμα και αλμυρά και σε τόσο γενναία ποσότητα, που κρυφά μέσα μας ελπίζαμε να είχε μείνει περισσότερος χώρος στο στομάχι μας.

Πλησιάζουμε προς την ολοκλήρωση του γεύματος μας, η νύχτα έχει απλώσει τα δίχτυα της στο ορεινό χωριό, τα φώτα της ferme auberge όλα αναμένα στολίζουν τον λαμπερό ουρανό (το φεγγάρι του Αυγούστου είναι ακόμη εδώ), οι παρέες γάλλων κυρίως τουριστών γελαστές τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, τραβούν λίγες ακόμη φωτογραφίες, συζητούν. Ο περήφανος ιδιοκτήτης-αγρότης-εστιάτορας-επιχειρηματίας, κοτσονάτος γάλλος με ψαρά μαλλιά και αθλητικό παράστημα, περνάει ένα γύρω στα τραπέζια, με ένα κρασάκι στο χέρι και συζητά, εμφανώς χαλαρός, ο σκοπός του έχει πετύχει και με το παραπάνω για απόψε.

Σερβίρεται και το τελευταίο πιάτο, επιδόρπιο flan με κάστανο και φρέσκο σορμπέ ραδάκινο. Η ιστορία της Κορσικής δεν θα ήταν η ίδια χωρίς τις καστανιές. Για πολλά χρόνια οι κάτοικοι εμπορεύονταν τόνους από τους καρπούς αυτόυς τονώνοντας έτσι την οικονομία του τόπου τους. Οι καστανιές βρίσκονται βαθιά μέσα στην τροφική αλυσίδα μέχρι και τις μέρες μας, αποτελώντας τη βασική τροφή τόσο για την εκτροφή των ζώων, όσο και για κάθε βασικό είδος τροφής με βάση το αλεύρι από κάστανο, αλλά και ποτού, με γνωστότερη την τοπική μπύρα pietra και πολλά πολλά άλλα.

Το γλυκό που λιώνει στο στόμα μου, θυμίζει κάτι από creme broule και κέικ, αν γίνεται να υπάρχει χρυσή τομή ανάμεσα στα δύο. Η έκσταση όμως έρχεται με το σορμπέ! Υπόσχομαι στον εαυτό μου να μάθω τη συνταγή να φτιάξω οπωσδήποτε φρέσκο σορμπέ στο σπίτι με την πρώτη ευκαιρία! Έχω κυριολεκτικά γοητευθεί!

Ο γλυκύτατος σερβιτόρος (είναι post από μόνος του) μικρός, χαριτωμένος, ευγενικός, εγγονός του ιδιοκτήτη, και σβέλτος μαζεύει για πολλοστή φορά  τα πιάτα μας και ρωτάει αν επιθυμούμε καφέ.  «Un cafe pour la madame».

Έχουμε περάσει πιά 3 αξέχαστες ώρες εδώ…. ώρα να κατηφορίσουμε πίσω στην παραλία και το village.

Thought of the day /8.8.2009/ μαγειρική, και άλλα σχέδια για το μέλλον

Ενώ η Νοrah ετοιμάζει το ταπεινό δείπνο της με ολόφρεσκο αστακό, σούπα μυδιών, πράσινη σαλάτα με μπαλσάμικο και τραγανές γλυκοπατάτες φούρνου, νιώθωντας βέβαιη πως θα κατορθώσει να ικανοποιήσει την πείνα τόσο του 13χρονου γιού της, όσο και του άντρα της και του νέου φίλου του και επίδοξου εραστή της. (Ναι, καλά έχεις καταλάβει, έχω προχωρήσει σε κάτι πιο ανάλαφρο, ή αλλιώς όπως χαριτωμένα αναγράφεται στο εξώφυλλο, «suggested summer read / best seller» και άλλα τέτοια, καμιά φορά τα 2 στην τιμή των 3 του Ελευθερουδάκη επιφυλάσουν τέτοιου είδους εκπλήξεις, έχουν και ένα τέτοιο μέσα τι να κάνουμε, ο καλός ο μύλος… βιάζομαι να το τελειώσω γιατί είναι ψιλοάθλοιο, αλλά ταυτόχρονα είναι page-turner το καταραμένο(!) οπότε σίγουρα δεν θα αργήσω να πετύχω τον στόχο μου!)

Ναι, τι έλεγα, ενώ η Norah λοιπόν ετοιμάζει το δείπνο της, εγώ σκέφτομαι συνταγές για το φθινόπωρο που έρχεται. Μαγειρέμματα, κρασιά, φίλους και πειράματα στην κουζίνα. Σκέφτομαι το καινούριο σκεύος που αγόρασα που χρησιμοποιείται και σαν κατσαρόλα, και σαν ανοξείδωτο, αντικολλητικό, και μπαίνει και στο φούρνο. Ούτε να το δοκιμάσω δεν πρόλαβα! Ούτε καν να το κάψω με γάλα πριν την πρώτη χρήση! Φέτος θέλω να φτιάξω πίττες και πίτσες, να ανοίξω φύλλο, κέικ με φρούτα και ξηρούς καρπούς, σπιτική μαρμελάδα, ποιός ξέρει, ίσως και κινέζικο!

Thought of the day /7.8.2009/ δεν επιλέγουμε εμείς τα βιβλία, αυτά μας επιλέγουν

Από την μία είναι περίεργη η αίσθηση που μου προκαλεί το σετ μπλοκάκι – στυλό και ταυτόχρονα φοβάμαι πως σε λίγες μέρες δεν θα βγάζω καν τα γράμματα μου, αλλά από την άλλη θέλω να κάνω διακοπές, που σημαίνει τεχνολογία γιοκ, ή έστω μπρέικ, θα δείξει, και θέλω και να γράφω και το κοντό μου και το μακρύ μου, οπότε εδώ είμαστε.

Κορσική, καλοκαίρι 2009. Στο γνωστό (από πέρυσι) “village de vacances” που αγαπήσαμε. Τα κινητά δεν πιάνουν μέσα στο δάσος από ευκάληπτους που φιλοξενεί τα μπάνγκαλοους, και αυτό από μόνο του είναι η τέλεια δικαιολογία / αφορμή για να αποδράσεις πραγματικά. Παρόλα αυτά θυμάμαι στον ύπνο μου (σε όνειρο, ευτυχώς!) α) να εκσφενδονίζω το κινητό μακριά και να το θαυμάζω να αποσυντίθεται στα τμήματα του, β) να σηκώνω απανοτά τηλέφωνα, σταθερά, κινητά, και να προσπαθώ να τα προλάβω όλα.

Το μεν σώμα έχει χαλαρώσει, το δε πνεύμα… ακόμη την παλεύει. Anyway, προχωράω στο θέμα μου. (Το μπλοκάκι προκαλεί τάσεις φλυαρίας, υπενθυμίζω όμως στον εαυτό μου ότι όταν θα τα αντιγράψω στον υπολογιστή θα πέσει τρελό editing τρελό ψαλίδι…. και το μαζεύω από τώρα.) Πίσω στη σκέψη της ημέρας λοιπόν!

Πακετάρωντας για αυτό το ταξίδι, εκτός από τα φορεματάκια και τα παρεό στρώσαμε τον πάτο της βαλίτσας με βιβλία. Άλλα αγορασμένα από τα αγαπημένα «3 στην τιμή των 2» του Ελευθερουδάκη, άλλα από το φετίχ πια, alibris.co.uk,  στην πραγματικότητα, σε κάθε περίπτωση αγορασμένα στην τύχη, είτε μόνο από πίστη στον συγγραφέα, τυφλή κυριολεκτικά εμπιστοσύνη, είτε μόνο από πίστη στο βραβείο / θεσμό / κτλ που απονεμήθηκε, είτε από… ένστικτο, είτε από… ξέρεις αυτό όταν σου αρέσει πολύ εξώφυλλο και δεν αφήνεις το βλέμμα σου από πάνω του, χωρίς προφανή άλλο λόγο.

Όπως καταλαβαίνεις πάντα ανοίγω με ένα σχετικό τρόμο / excitement το βιβλίο (μήπως είναι φλόμπα, μήπως έχω κάνει μεγάλη πατατιά) στην αρχή, διαβάζωντας με καχυποψία, σχεδόν δυσπιστία (μα που πήγε η πίστη που με οδήγησε στην αγορά του;) τις πρώτες σελίδες, είναι κι αυτός ο τίτλος… άστα να πάνε, “a small history of tractors …”. 2 μέρες αργότερα το βιβλίο αναπαύεται στο literary corner που φτιάξαμε στο μικρό μας παλατάκι, κι εγώ σχεδιάζω ήδη να βρώ την ελληνική έκδοση όταν επιστρέψω και να την κάνω δώρο στον πατέρα μου (έχει μεταφραστεί σε 27 γλώσσες αναφέρει στο οπισθόφυλλο, οπότε έχω ισχυρές πιθανότητες να ελπίζω).

Η συγγραφέας κατορθώνει να θίξει δυσάρεστα, σοβαρά και σύγχρονα θέματα με μοναδικό χιούμορ, σεβασμό, λεπτότητα. Σκέφτομαι για τη δική μας ιστορία, για τα δικά μας war babies, peace babies, lucky & unlucky generations. Για τους δικούς μας μετανάστες, σύγχρονους και παλιότερους, έλληνες και ξένους.

Πιάνω το Chesil Beach και αλλάζω κλίμα. Βρίσκομαι στα ‘60s και παρακολουθώ την πρώτη νύχτα γάμου ενός ερωτευμένου ζευγαριού. Είναι νέοι, όμορφοι, παρθένοι, ταλαντούχοι, ανεξάρτητοι, γεμάτοι όνειρα και ελπίδες. Η ζωή τους, νιώθουν, μόλις ξεκινάει. Η αγάπη δεν φτάνει “if only we had love and patience” θα αντιληφθεί αργότερα ο ήρωας που χάνει την αγαπημένη από την πρώτη κιόλας νύχτα του γάμου τους επειδή δεν μπορεί να περιμένει άλλο να του δωθεί. Ο έρωτας στα χέρια του Ian McEwan είναι ούτως ή άλλως μοναδικός και μοιραίος. Τελευταία σελίδα, κλείνω το βιβλίο, σκουπίζω με το δείκτη του δεξιού μου χεριού ένα δάκρυ. Είναι ώρα για μια ακόμη βουτιά.

Thought of the day /6.8.2009/ full moon parties

Βράδυ 5 Αυγούστου στο μπιτς μπαρ του Μπρούνο, το φεγγάρι φουλ, η γκαρσόνα βου παραδίδει μαθήματα σάλσα στους παρευρισκομένους φίλους γερμανούς. (έχει αναρτηθεί και σχετική ανακοίνωση σε σταντ, μην πεις ότι δεν το ήξερες!) Ο νούς μου περιπλανιέται νοερά στα μυριάδες φουλ μουν πάρτις της ημέρας, από τη Μύκονο και τη Σαντορίνη μέχρι τους Κανάριους νήσους και τα νησιά της Καραϊβικής, τη Γκόα και την Ταϊλάνδη, τη Δονούσα και την Αμοργό, σε κάθε παραλία απόψε χορεύουν μαυρισμένα κορμιά σε ρυθμούς εξωτικούς.

Ένας πιτσιρικάς, ούτε 4 χρονών δεν πρέπει να είναι, κρατάει στα χέρια φωτογραφική μηχανή υψηλής ανάλυσης και αντίστοιχου ζουμ, από αυτές που φαίνονται τουλάχιστον επαγγελματικές και πολύπλοκες στη χρήση, και με απαράμοιλη άνεση αποθανατίζει περήφανος τους γονείς του και τους φίλους τους, ενώ λυκνίζει ρυθμικά τα μικρά του ποδαράκια.

Ο Μπρούνο έχει νεύρα. Τελικά η ιδέα του να προσλάβει γερμανίδα γκαρσόνα βου απέδωσε καρπούς, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον κόσμο στο μπαρ. Τα τραπέζια είναι γεμάτα, το κέφι αμείωτο, ο κόσμος πείνει, τρώει, γελάει, φλερτάρει. Τι του φταίει; Μήπως ότι οι λιγοστοί γάλλοι πελάτες του, είναι πλέον λιγότεροι από τους γερμανούς; Η ερώτηση του (συζύγου πλέον) δίπλα μου, τι είναι αυτό που φτιάχνεις, με βγάζει από το χάσιμο της σκέψης και με προσγειώνει στην πραγματικότητα.

La merde! Απαντάει γελώντας ο Bruno, και γελάμε όλοι μαζί βλέποντας τον να ετοιμάζεται να σερβίρει κρέπα με τζιν, κουαντρό, αυγά, γάλα, και ότι άλλο βρήκε μπροστά του… «Αυτοί οι γερμανοί ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνουν τι τρώνε ότι και να τους δώσεις» προσθέτει.

Thought of the day /5.8.2009/ a rather thoughtless day

Μία αγελάδα, ένας ασβός και μία μαύρη γάτα. Μετράω τα ζωντανά πλάσματα που πέρασαν από μπροστά μου στη λίγη ώρα που κάθησα να απολαύσω ένα καφεδάκι στο backyard. Ίσως κάποιον ξεχνάω. Εκτός από το γεράκι, τα κουνούπια, κάτι μιρμίγκια που πήρε το μάτι μου…

Mantra of the week /4.8.2009

Κανείς/τίποτα δεν είναι ενοχλητικός/ό αν δεν τον/το αφήσεις να είναι.

Κανείς δεν είναι φύση ενοχλητικός, μπορεί να γίνει θέσει ενοχλητικός.

Κανείς δεν είναι φύση ενοχλημένος, μπορεί να γίνει θέσει ενοχλημένος.

Thought of the day – 2.8.2009/ out of a magazine

Είδα αυτό το κορίτσι, ιταλικής προελεύσεως να κάθεται βαριεστημένα στο παραλιακό μπαρ, συντροφιά με δύο αγόρια με άσπρα καπέλα με μαύρο γίσο, και ένα ακόμη νεαρό – ναι, οι ιταλοί επαναφέρουν την μόδα των 50ς και της μαφίας στις παραλίες της Γαλλίας του 2009 – και σκέφτηκα, Θεέ μου, τι ομορφιά, out of a magazine, και αμέσως μετά έκανα την απίστευτη realization ότι μετά από τόσα χρόνια ξεφυλλίσματος ξένων και εγχώριων περιοδικών μόδας, μόνο τα χαρακτηριστικά των νέων αμερικανίδων και ευρωπαίων γυναικών αναγνωρίζω ως όμορφα αφού με αυτές τις εικόνες με ταίζουν τόσα χρόνια τα περιοδικά, (μόνο τα τελευταία χρόνια υπάρχει αυτό το λεγόμενο εγχώρια show biz και modeling  το οποίο είναι μόνο για γέλια και δεν το έχω παρακολουθήσει αρκετά είναι η αλήθεια, άραγε απαγορεύεται ρητά η εμφάνιση γυναίκας άνω των 30 (?και πολύ λέω) σε κάθε είδους έντυπο και διαφημιστική καταχώριση εκτός αν πρόκειται για πάνες ακράτιας και προεκλογικές εκστρατείες… θυμάμαι να διαβάζω τη ΓΥΝΑΙΚΑ της μαμάς μου από το 1981, και αργότερα το γαλλικό ELLE και το ελληνικό Marie Claire, και την ιταλική Vogue, και τόσα άλλα…

Το κορίτσι που είδα σήμερα είναι το πολύ 20 ετών. Δεν μπορείς να πεις την ομορφιά της γυναικεία ούτε όμως και εφηβική. Όπως ακριβώς και τα κορίτσια στα περιοδικά. Έχει ίσια μακριά μαλλιά και ίσια μακριά πόδια. Τόσο τα μαλλιά όσο και τα πόδια είναι καστανά, και στο πρόσωπο ξεχωρίζει ένα ζευγάρι πράσινα μάτια. Είναι άραγε τόσο όμορφη γιατί συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που φεύγουν και δεν γυρίζουν, ή είναι γνήσια όμορφη; Tο ασπράδι στο μάτι δεν έχει δει ακόμη τόσες σκοτεινές εικόνες, δεν έχει θολώσει, το τσιγάρο στο χέρι της, δεν έχει ακόμη κιτρινίσει τα νύχια της.

thought of the day – 1.8.2009 / ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι

 

Περπατάω σε γνώριμα μονοπάτια, στο village de vacance στην ανατολική ακτή της Κορσικής με κατεύθυνση από το μπάνγκαλοου προς την ακτή, περπατάω και αναγνωρίζω γνώριμες φάτσες, είναι η κυρία με το καρέ, η κυρία με τα τατουάζ, ο κύριος με το αστείο μουστάκι, το ζευγάρι με τα μακριά ξανθά μαλλιά, η οικογένεια απίστευτα γεροδεμένων γερμανών με παιδιά από διαφημιστικό, το χαριτωμένο τσοπανόσκυλο του μπάρ που φέτος έχει και το κουταβάκι του, το ζευγάρι που θύλαζε, τάιζε και φίλαγε στοργικά κάτω από τη σκιά των ευκαλήπτων το λίγων μηνών μωρό του, που τώρα συνοδεύει με την ίδια θέρμη τη μπέμπα τους στα πρώτα της βήματα.

Τώρα καταλαβαίνω γιατί επιλέγουμε να επισκεπτόμαστε τους ίδιους τόπους για τις διακοπές μας. Όχι γιατί κάτι δεν προλάβαμε να δούμε, να δοκιμάσουμε, να ανακαλύψουμε. Η πραγματική αιτία βρίσκεται αλλού. Αυτά είναι μόνο αφορμή. Στην πραγματικότητα, αναζητούμε την ελπίδα που βρίσκεται στο οικείο, την ανακούφιση που βρίσκεται στο γνωστό, στο παλιό, στο απαράλαχτο. Αναζητούμε την ψευδαίσθηση ότι δεν έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από πάνω μας, ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα, αναζητούμε το πέρυσι, όχι μόνο τοπικά αλλά και χρονικά, και είμαστε τόσο ενθουσιώδεις όταν βλέπουμε ότι ενώ εμείς μπορεί να έχουμε αλλάξει, να έχουμε ζήσει πολλά μέσα σε ένα χρόνο, ευχάριστα και δυσάρεστα, ενδιαφέροντα και βαρετά, ουσιώδη και ανούσια, κάπου σε ένα νησί, όλα κυλούν στους ίδιους ρυθμούς, το παραλιακό μπαρ βρίσκεται στη θέση του, ο μπάρμαν είναι ο ίδιος ακόμη και αν έχει μακρύνει τα μαλλιά του, σε θυμάται και σε χαιρετάει με πλατύ χαμόγελο, η γκαρσόνα βέβαια έχει αλλάξει (αλλά της μοιάζει). Σαν το μετανάστη που κρατάει σφιχτά μια στατική εικόνα της πατρίδας του, έτσι και ο ταξιδιώτης του καλοκαιριού, επιλέγει τον ίδιο προορισμό, ξορκίζουμε το χρόνο, μαλακώνοντας το φόβο, γυρνώντας πίσω στο χρόνο (τροποντινά).