Ο πιο παλαβός μήνας φεύγει (όξαποδώ) και κάνω απολογισμό. Στην μνήμη της κάμερας και του κινητού βλέπω παπούτσια, τσαντάκια, σκουλαρίκια, μαλλιά, μακιγιάζ, φορέματα, φίλους, σκύλους, μπύρες, κρασιά, φαγάκια, φωτιές, σκουπίδια.
Γιατί σκουπίδια; Όταν αποκτάς σκύλο, καλωσορίζεις το περπάτημα. Όταν αρχίζεις να περπατάς, αρχίζεις να κοιτάς γύρω σου. Κοιτώντας βλέπεις όλα όσα δεν παρατηρούσες ποτέ, όλα όσα δεν προλάβαινε το βλέμμα να σκανάρει μέσα από το αυτοκίνητο. Πολλές φορές αυτά είναι όμορφα. Άλλοτε όχι τόσο. Άλλοτε σε πληγώνουν. Κι άλλοτε σε θυμώνουν.
Σήμερα γνώρισα ένα σπουδαίο άνθρωπο. Ξεκινώντας για την καθιερωμένη πρωινή βόλτα, περίμενα στην καλύτερη περίπτωση μια γλυκιά κυρία από την απέναντι πολυκατοικία που χαϊδεύει το σκυλάκι μου, τον μπούμπη τον αλητάκο που παίζει με τη δικιά μου, άντε και στην καλύτερη κυνήγι πνηνών…
Όλα αυτά συνέβησαν όπως ακριβώς προβλεπόταν, αλλά συνέβη και κάτι πιο ενδιαφέρον που θα ήθελα να μοιραστώ εδώ. Μια τυχαία συνάντηση με μια συμπολίτισσα μου, μου έδωσε ελπίδα, ότι δίπλα στο λάθος υπάρχει και το σωστό, δίπλα στη βία υπάρχει και η ειρήνη, δίπλα στην αδιαφορία κάθεται η συμμετοχή, η συμβολή, η ευθύνη. Ο λόγος για μία συμπαθέστατη κυρία εκ του εξωτερικού, ευγενική παρουσία, που αφού χάιδεψε την τυχερή Μπιζού, συνέχισε την ασχολία της, με σακούλα στο ένα χέρι, και γάντι στο άλλο, μάζευε με υπομονή και σχολαστικότητα ένα ένα όλα τα σκουπιδάκια που άφησαν εχτές στο πέρασμα τους τα αγαπημένα εφηβάκια που επισκέπτονται το πάρκο-γήπεδο μπάσκετ-πλατεία της γειτονιάς.
Παρόλο που είμαι αρκετά εσωστρεφής, και σπάνια μιλάω αν δεν μου μιλήσουν, ειδικά σε αγνώστους, συστήθηκα, της εξέφρασα το θαυμασμό μου, με αποστόμωσε λέγοντας μου είναι «είναι η δωρεάν γυμναστική μου, έρχομαι κάθε πρωί ή μέρα παρά μέρα όταν δεν προλαβαίνω, μόνο οι σύριγγες με τρομάζουν γιατί η παιδική χαρά είναι ανοιχτή όλη νύχτα και αφύλακτη».
Στην εν λόγω πλατεία τα παιδιά κάθε ηλικίας απολαμβάνουν το πράσινο, τα σκιερά δέντρα, τα παιχνίδια, την παιδική χαρά, το γήπεδο του μπάσκετ, τα παγκάκια, ερωτεύονται, τσακώνονται, φωνάζουν, τρέχουν, πρακτικά εδώ ζουν τώρα που έκλεισαν τα σχολεία… και φυσικά δεν λείπει το χαρτζιλίκι που αξιοποιείται στο διπλανό ψιλικατζίδικο και τα ξεδιψάει μετά το τρέξιμο, τους προσφέρει τσιγάρα για να είναι cool, κάρτες ανανέωσης χρόνου ομιλίας για τα κινητά τους. (Σε αντίθεση με άλλες συνοικίες που τα παιδιά παίζουν στο γυμνό τσιμέντο, ή φυλακίζονται μέσα στο διαμέρισμα)
Τα μικρά παιδιά συνοδεύονται συχνά και από τους γονείς τους. Πολλές φορές τρώνε σουβλάκια, πατατάκια, πίνουν αναψυκτικά μαζί με αυτούς. Όπως εχτές. Και σήμερα τα αποφάγια τους είναι εδώ. Τα μεγαλύτερα παιδιά μαθαίνουν από τους φίλους, τα μικρά από τους γονείς. Το πάρκο διαθέτει περιμετρικά 4 κάδους ανακύκλωσης και άλλους τόσους για σκουπίδια, ενώ μέσα στο γήπεδο υπάρχουν τοποθετημένοι και μικρότεροι κάδοι για απορίμματα.
Μετά από λίγη ώρα, έπιασα και εγώ σακούλα στα χέρια μου. Ένιωσα πολύ καλύτερα που έκανα κάτι για αυτό που με θυμώνει κάθε πρωί. Γέμισε 4 σακούλες αυτή και μία εγώ.
θαυμάστε το αποτέλεσμα! για φίλημα!!!
Marizz's Blog 