αθήνα καμιά φορά σ’ αγαπώ (μέρος 2ο)

Δημόσιο foreva και η περιοδία στις ξηρές, ανήλιες, υδρωμένες αίθουσες (ο κλιματισμός δεν ενδείκνυται, τέτοια είναι η οικολογική συνείδηση του κράτους!!!) συνεχίζεται. Αυτή τη φορά βρίσκομαι στα σύνορα Μοναστηρακίου-Ψυρρή, στην αγαπημένη οδό Ερμού, και αφού δοκιμάσω ιταλικό παγωτό και εσπρεσσάκι από το μαγαζάκι στη γωνία, ξεκινώ για μία ακόμη φορά την επίσκεψη μου σε αγαπημένους ευγενικούς και χαμογελαστούς συνέλληνες. Τους φίλους μας τους δημόσιους υπάλληλους.

Σύντομα διαπιστώνω πως το Λονδίνο – Άμστερνταμ – και Βερολίνο που τραγουδούσαν οι Τρύπες, βρίσκεται εδώ, στην οδό Ερμού. Το παλιό συνυπάρχει με το καινούριο, το καλόγουστο με το κιτς, οι αντίκες με τα παλιατζίδικα, οι πλανόδιοι πωλητές (κερασι τραγανοοοοοοοοοοοοό) με τα επώνυμα καταστήματα, οι φλώροι με τους ντιζαϊνάτους, οι ψαγμένοι με τα βικτίμια. Όλοι οι καλοί χωράνε, το παγωτό είναι φρέσκο, αλλά ολίγον τι πετιμέζι, και το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα μαγαζί με τον self-evident τίτλο Paddington και σήμα ένα αγγλικό λεωφορείο…

Tην Emily την παράξενη την γνώρισα χάρη στην πολύ καλή μου φίλη, Lucretia Borgia, μεγάλη fan του goth. Μετά το έψαξα και μόνη μου το πράγμα, από τότε νομίζω πρέπει να έχω δει τα videos τόσες πολλές φορές που τα έχω μάθει απ’ έξω, anyway, μας έφτασε κι εδώ, (μη ρωτήσεις πότε, εγώ τώρα το πήρα χαμπάρι) και μπορείς να τη βάλεις και στο σπίτι σου την καλλιτέχνιδα και το έργο της, και να τη βλέπεις και να τη χαίρεσαι.  Μάλιστα όπως διαβάζω στο Marie Claire ο Χρήστος Λούλης έφερε μια χαρτονιένια Emily the strange στην δικιά του αγαπημένη Έμιλι και τώρα βρίσκεται πλάι στην τηλεόραση. (Νομίζω ότι ήταν της Αιμιλίας πρόσφατα; Θα σε γελάσω!)

Οι περιπέτειες του φωνακλά γουρούνη στο Μπιζοχωριό

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα μαγικό Μπιζοχωριό βασίλευε η γαλήνη. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Η νεαρή πριγκίπισσα Μπιζού, περνούσε τον καιρό της στην αυλή του παλατιού απολαμβάνοντας  τα χάδια και τις περιποιήσεις των στοργικών γονιών της αλλά και των αυλικών καθώς και άλλων πιστών κατοίκων του Μπιζοχωριού.

Μια μέρα εκεί που η πριγκίπισσα αμέριμνη έτρωγε το πρόγευμα της συνάντησε τον καλό της φίλο φωνακλά γουρούνη-σκουίκι-σκουίκι. Ρωτώντας τον αν θα ήθελε λίγο γάλα ή καφέ, ένα χυμό βρε αδερφέ, δεν πήρε καμία απάντηση. Χωρίς δεύτερη σκέψη, η πριγκίπισσα ξαναρωτάει τον φίλο της, χωρίς πάλι να πάρει καμία απάντηση. Αυτό συνεχίζεται για κάμποση ώρα μέχρι που η πριγκίπισσα διαπιστώνει προς μεγάλη της έκπληξη ότι ο γουρούνης-σκουίκι-σκουίκι δεν έχει πια φωνή!

Η πριγκίπισσα παγώνει. Δοκιμάζει ξανά, και ξανά, και ξανά, φωνάζει, κλαίει, τίποτα ο γουρούνης. Με το σούσουρο και το σαματά έρχεται και ο καλός φίλους του γουρούνη ο καμηλοπάρδαλης-τενόρος, του μιλάει και αυτός, ή μάλλον του τραγουδάει την αγαπημένη του άρια, τίποτα ο γουρούνης. Νά’σου και ο ποντίκης ο γελαστός πίου-πίου. Γελάει, ξεκαρδίζεται, κατουριέται από τα γέλια, τίποτα ο γουρούνης.

Η πριγκίπισσα Μπιζού κλείνεται στο παλάτι και ζητάει πλήρη απομόνωση. Για μέρες ολόκληρες δεν αγγίζει το φαγητό της. Τι κι αν της πρόσφεραν ζαμπόν από την Πάρμα, γραβιέρα από τη Νάξο, ολόφρεσκη φτερούγα από αλανιάρα κότα από τοπικό μεζεδοπωλείο, αυτή τίποτα. Η ανορεξική πριγκίπισσα, όχι μόνο αρνήθηκε το φαγητό, που ήταν πάντα από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής της, αλλά σύντομα αρνήθηκε και την έξοδο. Τι κι αν οι φίλοι της φώναζαν από τα διπλανά μπαλκόνια, τι κι αν την προέτρεπαν ο καμηλοπάρδαλης, ο πελεκάνος, μα και η διαστημική μπάλα, αυτή τίποτα.

Το κακό δεν αργεί να γίνει. Η πριγκίπισσα αρρωσταίνει βαριά, οι γιατροί κάνουν διάγνωση για μελαγχωλία, ο βασιλιάς και η βασίλισσα της κάνουν όλα τα χατίρια, η μαμά της της χτενίζει τα μαλιά κάθε βράδυ και την πάει περίπατο στα αγαπημένα της λιβάδια γύρω από το παλάτι, ενώ ο μπαμπάς της της τραγουδάει παραμύθια και γλυκόλογα. Την πάνε βόλτες και εκδρομές. Φωνάζουν όλους τους φίλους στο σπίτι για ένα μικρό παρτάκι. Τίποτα δεν φέρνει πίσω το χαμόγελο στο πρόσωπο της πριγκίπισσας και το κέφι στο παλάτι.

Ο βασιλιάς τελικά αποφασίζει πως οι συνθήκες απαιτούν δραστικότερα μέτρα, χωρίς να το βάλει κάτω, συγκαλεί ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ, με ειδική έκκληση στον δίδυμο αδερφός του γουρούνη φωνακλά, τον γουρούνη-ολόιδιο, ο οποίος έρχεται εσπευσμένα από την κρυψώνα του (την κατρακύλα των παλιών φίλων). Ο καλός της φίλος και σύμβουλος της o ποντίκης ο γελαστός πίου-πίου, μαζί με τον βατράχη κουάξ-σκουίξ, ανέλαβε χρέη ειδικού συμβούλου και μίλησε με στόμφο στον βασιλιά και την βασίλισσα.

«Πρέπει να εξετάσουμε τις αιτίες που οδήγησαν τον φίλο μας τον γουρούνη σε αυτήν του την πράξη, της εθελούσιας σιωπής», και συνέχισε,

«Φοβάμαι πως κάτι άλλο βρίσκεται πίσω από αυτήν του την απόφαση. Ίσως να θέλει να μας προειδοποιήσει για κάτι.»

Η συνέχεια στο επόμενο…

Βulgari – Save the Children project

Mόδα και φιλανθρωπία πάει; Πάει! Αν μη τι άλλο, όταν η μόνη σου ενημέρωση είναι το Elle, η Vogue και το Fashion TV, καλό είναι να μάθεις για τήν ύπαρξη του διεθνούς οργανισμού Save the Children.

Save the Children is the world’s largest independent organization for children, making a difference to children’s lives in over 120 countries. From emergency relief to long-term development, Save the Children helps children to achieve a happy, healthy and secure childhood. Save the Children listens to children, involves children and ensures their views are taken into account. Save the Children secures and protects children’s rights – to food, shelter, health care, education and freedom from violence, abuse and exploitation.

H Βulgari αξιοποιεί τα εξαιρετικά PR της, τον φωτογραφικό φακό του Φαμπρίτσιο Φέρι, την φωτογένια της Julianne Moore, του Ben Stiller, της Valeria Golino, του Jason Lewis, της Ιsabela Roselini, του Willem Dafoe , του Benicio Del Toro, της Sally Field, του Sting, του Andy Garcia και πολλών άλλων, το ταλέντο των σχεδιαστών της, δημιουργώντας ένα πολύ κομψό και ιδιαίτερο δαχτυλίδι με σκοπό την ενίσχυση της οργάνωσης Save the Children.

Για κάθε αγορά δαχτυλιδιού έναντι 290 ευρώ, τα 50 ευρώ δωρίζονται σε παιδιά που υποφέρουν από τις συνέπειες του πολέμου.

Το κίνητρο του κυρίου ή της κυρίας που θα επιλέξει να αποκτήσει το εν λόγω δαχτυλίδι, είναι αδιάφορο, fashion victims, fashionistas, fashion editors, brando-holics, γκατζετάκηδες, ή απλά άνθρωποι με ευαισθησία και …γιατί όχι, φίνο γούστο, συναντώνται, και …ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!

    

 

http://www.bulgari.com/125anniversary/index.html#/SaveTheChildren

http://www.bulgari.com/125anniversary/index.html#/SaveTheChildren?id=TheCelebrities

http://www.savethechildren.net/alliance/what_we_do/rewritethefuture/

Αθήνα, καμιά φορά σε αγαπώ

Το (μόνο) καλό με τις δημόσιες υπηρεσίες και την γραφειοκρατία είναι ότι σε τρέχουν στο κέντρο της πόλης πρωινές ώρες και μάλιστα καθημερινές. Γιατί το κέντρο νύχτα το έχεις χορτάσει, με τον κακό χαμό του σαββατοκύριακου και τον ήλιο ντάλα, πάλι το έχεις δει και το έχεις ξαναδεί αλλά με την γαλήνη και την παράξενη αίσθηση ηρεμίας, νωρίς το πρωί, ημέρα Τετάρτη, πόσο καιρό έχεις να το δείς!

Κατηφορίζω με τα πόδια από τον αριθμό 1 της οδού Πλουτάρχου (και την αγαπημένη μου προσφάτως βρετανική πρεσβεία) προς το σύνταγμα, και από εκεί στην οδό Μητροπόλεως.

Σε ένα υπέροχο νεοκλασικό στεγάζεται χρόνια τώρα το κατάστημα Χυτήρογλου. Επειδή ο παλιός είναι αλλιώς.., φαντάσου πόσο όμορφο θα γίνει μετά την αναστύλωση του κτιρίου.

Απέναντι το απολύτως αυθεντικό μπακάλικο, προσφέρει ένα μπουκαλάκι νερό για να με συντροφεύσει στο ληξιαρχείο. Βρισκόμαστε στον αριθμό 60 της Μητροπόλεως.

Επόμενη στάση, το πιο όμορφο Starbucks της πόλης, (μάλιστα είναι και ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ,  2 σε 1 που λέμε) που αλλού στη Μητροπόλεως, και παύση για ένα double shot παρέα με κέικ μπανάνας. Με τέτοια βιτρίνα μπορείς να του αρνηθείς;

Η ώρα περνάει και ο χρόνος είναι αμίληκτος. Ανηφορίζω προς τη Βουλής, σε λίγο δοκιμάζω (αν είναι ποτέ δυνατόν!) βέρες…

Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα, πάντως για να έρθω στα ίσια μου, ανεβαίνω στο Public για εισητήρια Ladytron και χάζι. Και για άλλη μια φορά, τα θέλω όλα τα περιοδικά, αλλά …κρατιέμαι, που έλεγε κάποτε και αγαπημένη ηθοποιός.

Για δες τι βρήκα εδώ, όσο περίμενα (στη λάθος) ουρά για τα εισητήρια! Μπράβο και πάλι φιλενάδα, τρρρρρρρρομερή παράσταση! (Όσοι δεν έχετε ήδη πάει, τρέξτε, στη Μικρή Χώρα, paramithissimo, δες και σχετικό post)

Φεύγω, τρέχω, πίσω στα προάστεια.

where there’s a will… / σαν θέλει η νύφη…

Η ώρα είναι 9 περίπου και τώρα επιτέλους κάθομαι κάτω από το πρωί να πάρω μια ανάσα. Pause. Μια μέρα που τα είχε όλα, από προξενεία, δημαρχεία, ληξιαρχεία, και άλλα εις –εία, μέχρι την πρώτη μου πρόβα νυφικού (!), την (πρώτη μου!) αναγγελία του γάμου μου στην εφημερίδα, το άνοιγμα της λίστας γάμου (είμαστε ανοιχτά και σας περιμένουμε!), την αναζήτηση άλλης μίας κουρτίνας (μετά το Ικέειν έρχεται το «πάμε να δούμε τι έχουν και τα κανονικά καταστήματα»), ενός μίνι χαλιού και ενός μίνι πουφ, πουφ είπα, ουφ, να φάω και κάτι κοντεύω να πέσω κάτω, είμαι με ένα τοστ όλη μέρα, (καλά μην το κάνεις και θέμα, όλες τις άλλες μέρες που τρώς για δύο δεν είπες λέξη, τώρα σε πείραξε!) …

Έχει προηγηθεί (by the way) σαββατοκύριακο με θέατρο, και αυτό από μόνο του σημαίνει πολύ καλή ενέργεια, ανταλλαγή ενέργειας με δημιουργικούς και εύστροφους κάτοικους αυτού του παλαβού πλανήτη, με όρεξη για αναζήτηση, δώσιμο, κούραση, έκφραση, ομαδικότητα, και πολύ πολύ ταλέντο! Super! Ευτυχώς που έχω την κολλητή που εμπλέκεται άμεσα σε όλο αυτό, και εγώ η τόσο (μα τόοοοοσο) στον κόσμο μου πια, ανοίγω τα μάτια και τα αυτιά διάπλατα και τρέχω ξωπίσω της…!

Σημαίνει επίσης ενοχές, γιατί δεν εκτιμώ αρκετά τις στιγμές που φεύγουν και πάνε, τις μικρές και τις μεγαλύτερες πινελιές του πίνακα που λέγεται ζωή, προβληματισμό για όλα αυτά τα γιατί, και τα τι και τα πως, θυμήθηκα και το υπέροχο wristcutters: a love story, τι ταινία και αυτή, θαυμασμό για αυτούς τους νέους ανθρώπους που έχουν την όρεξη, το κέφι, την εφευρετικότητα μέσα στην ανία της κρίσης και την περιρρέουσα κατατονική ατμόσφαιρα να ανεβάζουν τέτοιες παραστάσεις, να διοργανώνουν τέτοια φεστιβάλ, να ιδρώνουν για να προβληματιστώ εγώ και άλλοι 40-50 άνθρωποι σε μια σκοτεινή αίθουσα.

Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις το top 10 της ζωής σου σε στιγμές και να τις απαριθμίσεις λίγο πριν το τέλος.; Nα κάνεις απολογισμό, ταμείο, να δώσεις  ένα πλήρες και μεστό life report λίγο πριν το τέλος;

Έχει προηγηθεί σαββατοκύριακο με bbq στην εξοχή, με καλή παρέα, με υπέροχο πανέμορφο ουρανό, με ωραία χρώματα, έχει ανοίξει το βλέμμα.

Έχει προηγηθεί σαββατοκύριακο με γιορτή στο πατρικό εξωχικό (εμείς τώρα καταφέραμε να γιορτάσουμε τον Γιώργο μας!) με σόι του πατέρα, αγαπημένο, με φαγάκι μαμαδίσιο, με θάλασσα γαλάζια και ανοιχτή, μπέμπη ανιψιό αγαπημένο χαμογελαστό και από αγκαλιά σε αγκαλιά.

Οι μπαταρίες είναι στο full.

Τι έλεγα; A, ναι! …Where there’s a will,… ένα θα σου πω, αν τύχει να περάσεις από την αγγλική πρεσβεία στην Αθήνα, μην χρησιμοποιήσεις το όνομα μου. Μη σου πω, είμαι αποκλεισμένη από την είσοδο στη χώρα! Αναδεικνύωντας την ελληνική κουλτούρα, και το ταμπεραμέντο τύπου «άντρα θέλω τώρα τον θέλω» μείωσα τον χρόνο αναμονής εγγράφου από 20 εργάσιμες σε 1, και το κόστος κατά 157 ευρώ ακριβώς. Μη με ρωτήσεις τι και πως, είναι μεγάλη και βαρετή ιστορία, (αποσπασματικά «frankly she is being quite rude, she doesn’t seem to understand the rules and regulations… «)  η ουσία είναι ότι δεν θες να μπλέξεις με δύο γραφειοκρατίες ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, η μία σου φτάνει και σου περισσεύει αλλά στην περίπτωση μου, θες δε θες, μπλέκει και με μια δεύτερη… την αγγλική. Από την οποία και ξεμπλέκεις με υπομονή και θετική ενέργεια σαββατοκύριακου, και πείσμα ότι θα γίνει το δικό σου, ή …το δικό σου.

μετά το βάψειν, έρχεται το ικέειν!

1-2, 1-2 κοινώ για την ΙΚΕΑ! Οποία πρωτοτυπία θα μου πεις, αν ψάχνεις κουρτίνες, κουρτινόξυλα, χαλάκια και φωτιστικά, με συνολικό budget που αγγίζει τα 200 ευρώ, και συνολικό χρόνο 1 ώρα και 30 λεπτά περίπου!! Βy the way, IKEA είναι αυτό όλο και με κάτι άσχετο θα πας σπίτι, όπως φλυσάκι με πατουσάκια για τη Μπιζού, καλάθι αχρήστων, καλαθάκια μικρά μεσαία μεγάλα για να τακτοποιήσεις τον ασυμάζευτο που έχει η ντουλάπα, ούφ όλα αυτά τα μικρολόγια είναι επικύνδυνα για το budget μου!!

  

 

 

2 ώρες, 16 λεπτά και πολύ περπάτημα αργότερα, βρίσκομαι στο ταμείο με το δίλλημα κολασμένα τραγανά πατατάκια με ρίγανη ή hotdog. It’s decision time again!

Και για το τέλος σου έχω κλήση, με αγάπη από την ελληνική τροχαία, και μην τολμήσεις καν να γκρινιάξεις! Το ξέρω ότι δεν ήταν στο budget, αλλά τις ζώνες τις έχουμε για να τις φοράμε!

Πω πω τσαντίλα! 😉

abnormally attracted to tori! /torifille forever!

…Το νέο άλμπουμ της Tori Amos είναι γεγονός και …αυτό από μόνο του σηκώνει post!

Η σχέση μου με την Τori ξεκινάει στο 1996… Από την πρώτη φορά που άκουσα το Little Eathquakes μέχρι την εκατομμυριοστή φορά που το ξανάκουσα, απλά ονειρεύομαι ένα κόσμο με σάουντρακ τις μελωδίες της στο πιάνο, ενώ όταν την κοιτάζω, νομίζω ότι κοιτάζω …μέσα στην ψυχή μου. Οι στίχοι της είναι πλέον κομμάτι της σκέψης μου και της μνήμης μου, ενώ πολλοί από αυτούς αποτελούν πλέον λεζάντα στα διάφορα αρθράκια που συνθέτουν τη ζωήςμου.

Αν οι άγγελοι είχαν φωνή, κάπως έτσι θα ακουγόταν.

Natalia in Wonderland (Annie Leibovitz for US Vogue)

EDITORIAL: Alice In Wonderland
MAGAZINE: Vogue December 2003
MODELS:Natalia Vodinova
PHOTOGRAPHER: Annie Leibovitz

Όπως βλέπεις και από τον υπότιτλο, δεν πρόκειται για κάποιο πρότζεκτ που «τρέχει» τώρα, ούτε για κάποια προσωπική μου ανακάλυψη που δεν έχει ήδη καταγραφεί σε δεκάδες άλλα μπλογκς, φαν-σάιτς, κτλ κτλ, έχω 3-4 λόγους (αφορμές ψάχνω) να δικαιολογήσω αυτό το post,

1. την εμμονή στα όρια της μανίας μου για τη Leibovitz, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι όταν έγινε η φωτογράφιση, πίσω στο 2003, όπως καταλαβαίνεις δεν είχα blog
2. την συμπάθεια μου στην πανέμορφη Natalia, και κάθε άλλο ξεχωριστό πλάσμα στο μόντελινγκ
3. την σύνδεση με το προηγούμενο girlie – στόρι post (ό,τι νά΄ναι αιτιολογία!!)
4. την ευκαιρία να γεμίσει η σελίδα ομορφιά, παραμύθι, εικαστικό… class!
5. μη συνεχίσω άσκοπα, …απολαύστε χωρίς ενοχές!

Curiouser and Curiouser
H γλυκιά Natalia Vodianova ωςs Alice Liddell, δίπλα στον σχεδιαστή του εκπληκτικού ειδικά σχεδιασμένου Rochas φορέματος Theyskens. 

Down the Rabbit Hole
Faster, faster, faster she fell! Κυνηγώντας τον Tom Ford ως εκδοχή του White Rabbit, με Yves Saint Laurent σατέν φόρεμα από ποιόν άλλο, τον κο Ford φυσικά! 

Drink Me
Που να ήξερε η καυμένη η Αλίκη πως ένα αθώο μικρό μπουκαλάκι θα την έκανε να μεγαλώσει τόσο πολύ ; Υπό την ματιά του μικροσκοπικού Helmut Lang μέσα από τον τοίχο, εδώ η Natalia με ολομέταξη οργάντζα του ιδίου ειδικά σχεδιασμένη για τη φωτογράφιση.

Pig & Pepper
Chanel Haute Couture σατέν ολοκέντητο jacket με ντραπέ σατέν φούστα και δερμάτινες μπότες σε nude απόχρωση. Ο περήφανος σχεδιαστής ποζάρει  με την κλασσική μαυρόασπρη περιβολή του.

 The Cheshire Cat
“Μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ από που πρέπει να πάω;” ρώτησε η Αλίκη τη γάτα . “ Aυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το που θέλεις να φτάσεις,” απάντησε η γάτα, Jean Paul Gaultier. Blue ολομέταξο τζέρσυ φόρεμα από τον αγαπημένο γάλλο σχεδιαστή.

Tweedledum and Tweedledee
Η Αλίκη, με Viktor & Rolf μεταξωτό φόρεμα με πτυχώσεις, κοιτάζει επίμονα καθώς το δίδυμο τιτιβίζει ακαταλαβίστικα λόγια. Οι αγαπημένοι Rolf Snoeren, αριστερά, και Viktor Horsting δεξιά, φορούν ασορτί κοστούμια και παπιγιόν από την συλλογή τους.

The Mad Tea Party
“Δεν υπάρχει χώρος!” φωνάζουν με μια φωνή ο τρελός καπελάς και ο φίλος του. Αλλά η Αλίκη κάθεται μαζί τους στο τραπέζι, απελπισμένη για λίγα μπισκότα και ένα φλυτζάνι τσάι, μετά από μια μεγάλη μέρα …ανάποδης ζωής! Φόρεμα Haute Couture από τον μετρ Christian. Ο Stephen Jones φοράει καπέλο σχεδιασμένο από τον ίδιο.

Who Stole the Tarts?
Dior Haute Couture από τον John Galliano. Ο Galliano ως Queen of Hearts, φοράει ένα παλτό Dior Haute Couture ενώ μαζί του ο βασιλιάς, Alexis Roche.

The Mock Turtle’s Story
Εδώ με Atelier Versace, η Αλίκη ρωτάει γιατί είναι τόσο στενοχωρημένος… “Κάποτε,” αναστενάζει η ψεύτικη χελώνα, “ ήμουν αληθινή χελώνα.” Τούλι, σιφόν και οργάντζα, σε πλούσια φύλλα για τη σειρά Atelier Versace. Η Donatella Versace και ο Rupert Everett με τι άλλο, Versace!

Through the Looking Glass
Τυλιγμένη με το μπλέ της Balenciaga couture και του ωκεανού, η Αλίκη προσπαθεί να διαφύγει σε ένα κόσμο σκιώνμ ενώ ο γατούλης της αναπαύεται στον καναπέ. Φόρεμα Balenciaga σχεδιασμένο από τον Nicolas Ghesquière από κεντημένο σιφόν.

Μετάφραση και προσαρμογή κειμένων από το σχετικό slideshow στο: http://www.style.com/vogue/

thank God for Laura Ashley & Miss Petticoat!

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που έπαιζα με πάζλ, αντάλλαζα αυτοκόλλητα Μiss Petticoat, και είχα ασορτί ταπετσαρία και αμπαζούρ Lawra Ashley στο παιδικό δωμάτιο. Πάνε πολλά χρόνια και από τότε που ο «καλός μου» μου χάρισε ένα λούτρινο forever friends και το κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου το βράδυ. Και από τότε που το τέλειο δώρο για την κολλητή μου ήταν κασετίνα (μαγνητική ε-ννο-εί-ται) hello kitty.

Τότε γιατί στο νεσεσέρ μου βρίσκει κανείς σήμερα προϊόντα της MAC σαν αυτά;

Γιατί ζήλεψα το δώρο που πήρα για το βαφτηστήρι μου το Πάσχα και σκέφτηκα προς στιγμή να το κρατήσω για εμένα;

Γιατί κάθε φορά που περνάω από το accesorisse ρίχνω και μια κρυφή ματιά στα παιδικά;

Mε αυτές τις απορίες, και άλλες τόσες, κατέληξα στο ζαχαροπλαστείο – κουκλόσπιτο CHIBI CHIBI στη Νέα Σμύρνη, (στον αριθμό 1 της οδού Ομήρου) να απολαμβάνω τα υπέροχα ροφήματα παρέα με σπιτικά, ζεστά, ολόφρεσκα βουτήματα και γλυκά, περιμένωντας την Αmelie να σκάσει από τη γωνία να με σερβίρει! Λέω να το κάνω το νέο στέκι για γυναίκειο chit-chat με τις κολλητές!

Μάλιστα δεν κρατήθηκα αλλά πήρα και για την φιλενάδα μου…

Αλλά και λίγο νωρίτερα στη Γλυφάδα, στο εμπορικό κέντρο Florida στον πρώτο όροφο, στο πανέμορφο A Few Pretty Things διαλέγω μικρολόγια για το δωμάτιο τσιχλόφουσκα, ενώ ταξιδεύω νοητά πίσω σε χρόνια πιο αθώα…

MΠΕΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΕ: www.afewprettythings.blogspot.com

Mήπως πάσχω από αιώνια κοριτσίτιδα nervosa;

πιάσ’ τον!!!!

Γρήγορα! Πιάσ’τον πιάσ’τον! Μάης είναι, τρέχει!

Είναι πρωί πρωτομαγιάς και είμαστε καθ’ οδόν για το ΚΑΖ (Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων) στο Μαρκόπουλο, η άνοιξη είναι εδώ, τελικά ο ουρανός είναι μπλε, αττικός, και πανέμορφος, και άσε τους μετερεωλόγους να λένε! Τραβάω σαχλές φωτογραφίες από το κινητό… Δεν μπορώ να πιστέψω πως μόλις πριν από τέσσερις μήνες ήμασταν πάλι εδώ, και δεν μπορούσα να σταθώ από το κρύο!

 

Φτάνοντας συναντούμε τη φίλη μας που μας υποδέχεται, παρέα με πολλούς άλλους τυχερούληδες σκυλάκους που οι εκπληκτικοί άνθρωποι στο καταφύγιο έχουν μαζέψει και τους προσφέρουν απλόχερα φροντίδα, για το διάστημα που φιλοξενούνται εδώ, προσπαθώντας παράλληλα να τα οδηγήσουν προς την υιοθεσία τους και συνεισφέροντας στη μείωση των αδέσποτων, μιας δυστυχώς πολύ πονεμένης υπόθεσης αυτής της χώρας.

Μπαίνουμε πίσω στο αυτοκίνητο αυτή τη φορά με κατεύθυνση προς το κέντρο. Δυστυχώς δεν κατορθώνω να  αποθανατίσω τα πανέμορφα τσεφάνια στα γύρω μπαλκόνια, αλλά φέρνω 1-2 φωτογραφίες, που χάρη στην λιγοστή κίνηση στους δρόμους της Αθήνας, μπόρεσα να τραβήξω… δύσκολα τα πράγματα για τους οδηγούς των αυτοκινήτων όταν έχεις κλείσει όλες τις κεντρικές αρτηρίες λόγω της πορείας, αλλά κι αυτό έιναι άλλη συζήτηση…

Οι κλειστοί δρόμοι της πόλης, αποθαρρύνουν τη βόλτα στα Εξάρχεια, ή πιο πάνω προς το Κολωνάκι και μας φέρνουν τελικά στην Πλάκα και του Φιλοπάππου, λέμε μήπως τολμήσουμε καφέ στο Θησείο…

Επιστροφή στο σπίτι, η καθιερωμένη βόλτα με τη Μπιζού, και γύρω γύρω κοριτσάκια, μικρά αλλά και μεγαλύτερες γυναίκες, ακόμη και ένας ρομαντικός παππούς μαζεύει λουλούδια! Κόβω ενοχικά 2 μαργαρίτες, και ένα ζουμερό μυρωδάτο λεμόνι! Αν δεις τη σπιτονοικοκυρά μου μη της το πεις!  Πω πω, πως μοσχοβολάει!

Κάθομαι στο δωμάτιο τσιχλόφουσκα, τελικά τον έπιασα νομίζω το Μάη!!

Καλή πρωτομαγιά σε όλους και καλό μήνα να έχουμε!