αθήνα καμιά φορά σ’ αγαπώ (μέρος 2ο)

Δημόσιο foreva και η περιοδία στις ξηρές, ανήλιες, υδρωμένες αίθουσες (ο κλιματισμός δεν ενδείκνυται, τέτοια είναι η οικολογική συνείδηση του κράτους!!!) συνεχίζεται. Αυτή τη φορά βρίσκομαι στα σύνορα Μοναστηρακίου-Ψυρρή, στην αγαπημένη οδό Ερμού, και αφού δοκιμάσω ιταλικό παγωτό και εσπρεσσάκι από το μαγαζάκι στη γωνία, ξεκινώ για μία ακόμη φορά την επίσκεψη μου σε αγαπημένους ευγενικούς και χαμογελαστούς συνέλληνες. Τους φίλους μας τους δημόσιους υπάλληλους.

Σύντομα διαπιστώνω πως το Λονδίνο – Άμστερνταμ – και Βερολίνο που τραγουδούσαν οι Τρύπες, βρίσκεται εδώ, στην οδό Ερμού. Το παλιό συνυπάρχει με το καινούριο, το καλόγουστο με το κιτς, οι αντίκες με τα παλιατζίδικα, οι πλανόδιοι πωλητές (κερασι τραγανοοοοοοοοοοοοό) με τα επώνυμα καταστήματα, οι φλώροι με τους ντιζαϊνάτους, οι ψαγμένοι με τα βικτίμια. Όλοι οι καλοί χωράνε, το παγωτό είναι φρέσκο, αλλά ολίγον τι πετιμέζι, και το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα μαγαζί με τον self-evident τίτλο Paddington και σήμα ένα αγγλικό λεωφορείο…

Tην Emily την παράξενη την γνώρισα χάρη στην πολύ καλή μου φίλη, Lucretia Borgia, μεγάλη fan του goth. Μετά το έψαξα και μόνη μου το πράγμα, από τότε νομίζω πρέπει να έχω δει τα videos τόσες πολλές φορές που τα έχω μάθει απ’ έξω, anyway, μας έφτασε κι εδώ, (μη ρωτήσεις πότε, εγώ τώρα το πήρα χαμπάρι) και μπορείς να τη βάλεις και στο σπίτι σου την καλλιτέχνιδα και το έργο της, και να τη βλέπεις και να τη χαίρεσαι.  Μάλιστα όπως διαβάζω στο Marie Claire ο Χρήστος Λούλης έφερε μια χαρτονιένια Emily the strange στην δικιά του αγαπημένη Έμιλι και τώρα βρίσκεται πλάι στην τηλεόραση. (Νομίζω ότι ήταν της Αιμιλίας πρόσφατα; Θα σε γελάσω!)