πέτα τη μαμά απ’ το τραίνο

Η Β. δεν στεριώνει γιατί η μαμά παντρέυτηκε μικρή, τι μικρή, κοριτσάκι. Η Α. στο πιο χαλαρό, είναι κόρη της ίδιας μαμάς και, στο πιο χαλαρό, δεν στεριώνει αλλά δε χαλιέται κιόλας. Η Κ. δέχεται στα 40 της παρατηρήσεις (δέσε τα κορδόνια σου!, πρόσεχε!, χαμήλωσε τη μουσική, δεν σε ακούμε!) από τη μαθήτρια – μητέρα της ενώ παραδίδει μαθήματα χορού. Και σφίγγει τα δόντια. Η Μ. τρέμει την ώρα που θα αντικρίσει τη μάνα και θα πρέπει πάλι να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ναι πήγε πάλι κομμωτήριο, και κούρεψε τα μαλλιά της κοντά, παρά το γεγονός ότι αυτό στενοχωρεί τη μητέρα! Α! Και έχει εξιδανικεύσει τόσο πολύ τον πατέρα της που δεν πιστεύει ότι υπάρχει πουθενά άντρας τόσο απόλυτα ιδανικός για την ίδια.

Η Μ. η Α. η Β. και μία ακόμη που προτιμά να παραμείνει ανώνυμη, και οφείλουμε να το σεβαστούμε αυτό, βρέθηκαν σχεδόν τυχαία πριν από λίγες μέρες να πίνουν καφέ και χωρίς δεύτερη σκέψη να ανταλλάζουν προσωπικές και επώδυνες λεπτομέρειες (αλήθεια γιατί ό,τι πονάει είναι τόσο ξεκαρδιστικό όταν το συζητάμε;) για τα κουσούρια που κληρονόμησαν από την προηγούμενη γενιά και με τόση αγάπη κουβαλούν στους ώμους.

Οι καημένες οι μανούλες/μάνες/μητέρες δεν πήραν το μεταπτυχιακό στην «αποφυγή τραυμάτων κορών/υιών», ούτε καν το πτυχίο τους στο «παιδιά, αυτά τα τέρατα». Ένα σχολείο της ζωής κουτσά στραβά έβγαλαν και αυτό …ξεπερασμένο. Είναι άδικο, αν όχι παρανοϊκό να τις κατηγορούμε για τις αδυναμίες μας, τα default μας, τις ελλείψεις, τα κόμπλεξ, τα καλάμια, τον αυτο-οίκτο, τις αυταπάτες, και την χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη μας. Όμως τι ελευθερία, αλήθεια, τι ουτοπία ελευθερίας, ένας κόσμος χωρίς μάνες.

Στο Grey’s Anatomy η Meredith ξανασυναντά τη μητέρα της γιατί για κάποιο λόγο ο οργανισμός της κάνεις ένα mini break από το altzheimer’s. Η ρήξη είναι άμεση. Η μητέρα χωρίς περιστροφές λέει στην κόρη της πως για άλλη μια φορά είναι για αυτήν μία μεγάλη απογοήτευση. Οι ταμπέλες που μας βάζουν οι μανούλες μας κρατούν πολλα χρόνια.. Όταν αποφασίσουν (στα αγγλικά, once they’ve made up their minds, αποδίδεται πολύ καλύτερα, μια φορά αποφασίζουν και μετά κολλάει η ρετσινιά και τέρμα) ότι δεν είμαστε αρκετά έξυπνοι, όμορφοι, κοινωνικοί, ευγενικοί, χαριτωμένοι, κομψοί, φρόνιμοι, ικανοί, καπάτσοι, αυτό ήταν.

Δεν παει να γίνεις καρδιοχειρούργος, χορευτής, ακαδημαϊκός; Ακόμη και διάσημος βραβευμένος σεφ να είσαι, η μαμά σου μια ζωή μπορεί να σου γκρινιάζει ότι τα φαγητά σου είναι ανάλατα ή ότι τους λείπει αυτό το κάτι που θα τα απογείωνε. Και όχι μόνο αυτό! Αλλά όταν το κάνει αυτό, πάντα νιώθεις ότι σου κόβουν το ένα χέρι, σου παίρνουν πίσω ένα βραβείο, σε κατάλαβαν, είσαι απάτη, δεν είσαι κάτι σπουδαίο, κρίμα και τους είχες καταφέρει…. Μάλλον είναι ένας μηχανισμός άμυνας της Α Τ Ε Λ Ε Ι Ω Τ Η Σ αγάπης που νιώθει η μάνα για το βλαστάρι της, αλλιώς δεν εξηγείται αυτή η αλάνθαστη ικανότητα της να πληγώνει θανατηφόρα το παιδί της με ακρίβεια χειρούργου όταν αυτό εξυπηρετεί την ανάγκη της να ασκήσει τα μητρικά της καθήκοντα/δικαιώματα εξουσίας πάνω στο «παιδί» της. (Πότε λήγουν τα δικαιώματα άραγε; Mετά τα 40 έχω ελπίδες να χαλαρώσει η πίεση; Υπάρχει περίπτωση κάποτε οι επιλογές μου να μην φιλτράρωνται ακόμη και από εμένα την ίδια από επερχόμενη τη λογοκρισία της μάνας;)